Gittiğin Yerde Benim Sesim Donar

Gittiğin Yerde Benim Sesim Donar

Bir sabah ezik ışıkla değdi yüzüme adın,
Tenin gelmeden içime işledi gölgen,
Sözcüklerini okşar gibi hissettim nefesini,
Henüz susmamış bir rüyanın kıyısında sevdim seni.

Zamanı unuttum seninle,
Diz çöktü akrep, yelkovana.
Bir gülüşünde takvimler eridi,
Kendimi değil, seni yaşattım içimde soluk soluğa.

Sonra… bir eksilme çöktü gözbebeklerime,
Ne olduğunu anlamadım önce,
Ama artık ismim bile yalnızlıkla yankılanıyordu.
Sesini unuttuğum gün
İçimde seni aramaktan vazgeçtim.

Bir gece, kendi kalbime mezar yaktım,
Kürek gibi indi üstüme hatıralar.
Beni ben yapan ne varsa
Seninle birlikte gömdüm, nefes almadan.

Bir yağmur başladı sonra, ama bana yağmadı,
Çünkü ben çoktan
İçimdeki kuraklığa gömülmüştüm.
Islanan her şey senin dışındaydı.

O gidiş yoklukla değil, anlamla doluydu,
Ben seni bir kez daha sevdim
Giderken başını çevirmediğin o an.
Çünkü orada anladım:
Ben hep tek taraflı çoğalmışım sende.

Derinliğin damarını içime çekince,
Kan rengini değiştirdi aşk.
Kırmızı değil, siyah aktı içimde.
Her sevda bir intihar provasına dönüştü o günden sonra.

Şimdi hâlâ biri senin adını söylese,
Ben gözlerimi kaçırırım.
Çünkü o isim,
Artık bir kelime değil,
Bir boşluğun yankısı.

Toplamında ne var biliyor musun?
Sevmenin en saf hali,
Terk edilmenin en ağır yükü,
Ve hâlâ nefes alıp da
Hayatta kalmanın adı konulmamış cezası.

Sen gittin.
Ve ben artık sadece şu cümleyle yaşıyorum:

Gittiğin yerde benim sesim donmuştur
Adımı biri andığında bile kırılır şimdi.

Mehmet Bildir
14.01.2018