Sonlandıramadığım nice şiirim vardı
Yazsam içim taşardı
Yüreğimin ucundaydı sevdam
Bu zamansızlık da
Dışarı çıkmaya utanıyordu
Bir günah işledik
Bir af diledik
Garip fanus içinde yaşamak zorundaydık
Tövbe edilmiş fakat
Kesilmiş vadesi belirsiz bir cezaydık
Hücre hücreye düşman olarak
Bir hayale inanırken
Yarı yolda kalmak
Üzüyordu insanı
Düşlerinden bir demet ellerinde
Öksüz kalıyordu
Boynu bükük bakıyordu
Yalan sözler artık umurumda bile değil
Benim doğrularım bana ağırken
İçim derinden yanmışken
Birde sizle uğraşamam ki
Saymıyorum artık geceyi
Kaç oldu bu üzmeler
Güneşi yakalamak
Benim işim değildi
Ne kadar yaklaşsam
Ellerimi yakar
Uzanamazdım
Benden çok uzaktı
Ay ışığı benim
Siz kimsiniz?
Hiçbir zaman güneşten
Almadım ışığımı ben
Ona ateşini verdim sadece
Oda yanabildiği kadar
Aylarımı ufaladılar
Un ufaklıkla yalnız ufuklarda
Birkaç numara dar bedenlerde
Ay tozu gibi serpilmiştim
En küçüktüm
Kendimle birleştirildim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!