Hayatımı Yazsam Roman Olur Derler ya işte bizimkiside öyle birşey
Sevgili
Adını hâlâ defalarca yazıyorum buradaki eski defterlerin arasına
Burada zaman geçmiyor burada sensizlik bile bana dar geliyor
Herkes iyileş diyor ama kimse sormuyor beni hasta edenin kim olduğunu
Burada her gün seni düşünmekten başka bir tedavi yok
Gittiğin gün durdu zaman,
Ne bir kuş öttü, ne güneş doğdu içime.
Sanki dünya, senden ibaretti anne,
Ve sen gidince… dünya da çekildi üstümden.
Mezarının başında tutuyorum ellerini hâlâ,
Bir sabah sustu sesin evde,
Baktım yoktun, sandalye bile boş geldi gözüme.
Çayı ben demledim bu kez, ama eksikti her yudum,
Çünkü çay bile sensiz, sadece sıcak sudu babam…
Şu duvarda asılı duran ceket var ya,
Sessiz bir gecede düşlerim vardı,
Bir nefes kadar yakındı umutlar.
Gökyüzü bile gülümsüyordu sanki,
Adını fısıldarken yıldızlar…
Birlikte çizdik o hayal haritasını,
Bir düşle başladı her şey aslında
Sessiz bir gecede yıldızlar altında
Gözlerinde bir dünya vardı, benliğim kayıp
Kalbim seninle zamanla yarıştaydık
Birlikte kurduk nice güzel hayali
Bir ana ağlar geceleri sessizce,
Yastığında değil, yüreğinde taşır özlemi.
Bir asker, dağın başında nöbet tutar,
Ellerinde tüfek, kalbinde "Vatan" sözüyle bekler geceyi…
Her şey vatan için der,
Güneş mi beni ısıtan, yoksa senin yüreğin mi?
Gecemi aydınlatan ay mıydı, yoksa sen misin?
Sen yokken ne güneş ısıttı içimi,
Ne de ay dokundu karanlık geceme.
Bir gün gideceğiz,
Sen ki,
Türküyle ağlayan bir ömürsün,
Bir ah gibi dolarsın yüreğe—
Ne zaman sustuysa dünya,
Senin sesinle yeniden başladı söylemeye...
Bu mektubu sana yazmak ne kadar doğru bilmiyorum. Belki hiç okumayacaksın, belki de bir gün rüzgar getirir seni bu satırlara. Ama içimde öyle çok şey birikti ki… artık sustuklarımı kelimelere dökmenin zamanı geldi.
Gece olunca daha çok düşünüyorum seni. Sessizlik, senin yokluğuna benziyor. Bazen tek bir yıldız kalıyor gökyüzünde, ona bakarken gözlerin geliyor aklıma. Belki saçma gelecek ama o yıldızda bile seni arıyorum. Ne garip, değil mi? Gidenin ardından kalan hep arar…
Kalbim sanki terk edilmiş bir ev gibi. Her köşesi seni anlatıyor, ama sen yoksun. Rüzgar bile senin adını fısıldıyor sanki. Her şey seninle başlıyor, ama seninle bitmiyor hiçbir şey. Biten sensin belki, ama kalan ben oldum.
yıl kaçtı bilmiyorum
ama ben beş ya da altıydım.
kıştı.
ve sobanın başında
annem, ben, abim izliyorduk hayatı
bir televizyonun ucundan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!