Faruk Atıcı Şiirleri - Şair Faruk Atıcı

Ey gözleri Akdenizin çiçeği gibi masmavi parlayan gazze.
Senin yalnızlığın bizim insanlığımız kadar biliyor musun?

Ey gökten yağan bombalarla ıslanan Filistin.
Bu yağan seni ondan ayıran ölüm yağmuru mu?
KUDÜS'ÜN göz yaşlarını görüyor musun ?

Bir mermi geçti kulağımın dibinden
Vızıltısına tutunup girmek istedi yalnızlık.
Öyle bir yalnızlık ki, kainatın içerisinde tek başına.
Bir zifiri karanlığın altında rüzgarsız ve efkarlı gecenin alnında kocaman bir mani yazar.
Aptal mısın der!
Aptall...

Ömrümün girdabında akşam olmuş.
Gülüşler kararmış, onları göstermez bu karanlık.
Heyecanım sırtımdan vurmuş.
Bembeyaz mis kokulu perdeler kirlenmiş.
Penceremin kırık camında acı bir hüzün.
Gizli kalsın diye kilitlediğim kilitler, sırları yüzüme vurmuş.

İlginç
En başta, Yaşamak ilginç.
Özelikle şehrin tam da göbeğinde...

Sözlerimi saklamadan, sesimi duyurmadan bağıra bağıra yazacağım.
Bu kadar dip dibe yaşarken, milyonların bu sessizliği ilginç.

Birbirleri ile hiç konuşmayan insanların sürekli konuşarak video çektiği bir zamanda, tam da bunlardan hoşlanmayan bizlerin dünyaya gelmesinin bir anlamı olmalı, eğer yoksa evrenin göreceli zaman dilimlerinin tümünde en kötü dönemdeyiz demektir.
Bu yüzyıl, evrende yapayalnız kalmış bir kaç şairin sürgün yüzyılı, eziyetin bini bir para, üzülmekten nefesi içine kaçmış, ruhunu bedeninde bir çocuk gibi saklamaya çalışan, ince kalpli insanların keder yılları.

Düşündünüz mü?
(Zaten yapacağınız başka birşey yok.)
Kitap okumaktan başka, kendinize gösterdiğiniz saygıdan başka bir ışığınız kalmamış gördünüz mü?

İnsan kırk yaşına kadar hatalarını eksiksiz yapmalı.
Her defasında yaşanan kırılmalar ve kausların arasından sıyrılıp bazen de tükenmişcesine kendi omzuna sarılıp ağlamalı.
İnsan kırk yaşına kadar herşey olmalı.
Herşeyin akışını anlamalı.
Sinirlerine hâkim olmamalı.
Öfkesini, sevgisini, nefretini duyurmalı.

Bir dert var
Dermanı yok
Dünya ileri saran bir kaset
Geri saran yok.

Kainatın uzak yerlerinde

Batıyorum
Karanlığa...
Kuyuların bile korkup kaçtığı deryalarda batıyorum, kurtar beni.

Ne yüzme biliyorum,nede gülümseten kurtuluşları.
Karanlık bir gecede okyanusun ortasında balığın karnında hapisim.

Sakın beni öldürme.
Çünkü ben, krom kaplamalı tutmaçlardan salınan bir atlet bedeni değilim.
Ne güçlüyüm, ne vurdum duymazım.
Sabahları kahve içmem.
Peynir, zeytin yumurta yerim.
Akşamları gülümsemelerin cam ekranlardan görülebildiği kafelerde gezmem.

Ya Alah, Ya Muhammet.
Ey şehitlerimiz,
Eyy yüreğindeki imanı mühürleyen erlerimiz.
Sizler, bizim öncülerimiz.
Bizler kimsesiz değiliz,