Fani Dünya Senin Neyen

Fani dünya senin neyen
Hep güvenen noldu gitti
Vurdu, tuttu, kırdı, attı
Son ucu devrildi gitti

Âdem ata, bunca nebî,
Oldular aşkın kebabı
Hak’tan aldılar edebi,
Din, erkân kuruldu gitti

Sonra bak ki neye erdi
Herkes müddetince durdu
Her nebî bir bela gördü,
Sabredip saraldı gitti

Âhiri, Fahr-i Kâinât,
Gösterdi yüz bin mu‘cizât
O da görmedi bir lezzet,
Nübüvvetin aldı gitti

Ebâ Bekir, Ömer, Osman,
Bir kaç gün oldular mihman
Aliyyü’l-Haydar el-arslan
Kal‘aları deldi gitti

Hasan, Hüseyn’e kalmadı,
Bunlar da murat almadı
Bak ki hiç biri gülmedi,
Gözyaşların sildi gitti

Kerbela’nın yazıları
Çıkmaz benden sızıları
Fatma ana kuzuları,
Kanları süzüldü gitti

Bize kala bâkî bu din,
Nefsile şeytandan sakın
Elinde mel’un Yezid’in,
Evladı ezildi gitti

Kim çeker bu ahuzarı,
Yaktı gülü ve gülzarı
Mustafa’nın yavruları,
Çâr yandan vuruldu gitti

Sıdk ile Hakk’ı bilenler,
İsmini zikr eyleyenler
Ahirette dem alanlar,
İman ile doldu gitti

Haramdan lokma yiyenler,
Dünyaya benim diyenler
Benliğine güvenenler,
Gazel gibi soldu gitti

Terk eden savm u salatı,
Kılmayan hacc u zekatı
Bu nice görür cenneti,
Belasını buldu gitti

Âşıklara ta’n eyleyen,
Âriflere nedir diyen
Atlas kumaş beğenmeyen,
Ağ beze sarıldı gitti

Umudun kes bu gümandan,
Hâcetin iste Rahman’dan
Yâ Rab ayırma imandan,
Çokları ayrıldı gitti

Sözümü dinle iyice,
Hakkı zikr et, gündüz gece
Bir gün derler Cemâl Hoca
Heyvah o da öldü gitti