Bir renk ruhumun bir yerinde.
Maviden daha derin,
pembenin neşesinde,
beyazdan daha parlak,
yeşilin bereketinde.
Aylardan ay bu gün.
Bir şehri sevmek,
ışıkları yanmayan karanlık akşamlarda,
yer bulamadığın tıklım tıklım metrolarda,
bir şehri sevmek,
çıkmaz izbe sokakalarına sığınıp
yalnızlığına saklandığında,
Kapanmış gözlerimiz
Ya da görmezden geliyoruz
Alışıla gelmişlik mi
Yok sa umarsızlık mı
Artık onu da bilmiyoruz
Görmüyoruz,duymuyoruz
Evrenin boşluğunda dönen sarmallarız hepimiz.
Savruluyoruz korkarak değmekten birbirimize,
Döndükçe hızlanıyor ve daralıyor çemberlerimiz.
Yalnızlaştırıyor yanlı yalın endişelerimiz.
Kimbilir belkide değerek çoğalır ve genişleriz.
Sus diyorum sus
arsız kahkahalar atan pervasız kadına
sus uynadıracaksın çocuğu
neden korkuyorsam uyanmasından
asıl korkum ya uyanmazsa? ...
Nereye gidiyor dünya böyle?
Aklı başında birileri durdursa bari,
ya da doğru yönü belirlese.
Gel öylece
dolaşıp evrenini
ışıklar al yıldızlardan,
bırak boşlukta bedenini
gel öylece,bul beni.
Yarım kaldı tüm cümleleri dudaklarında
Bi dolu söyleyecekleri,şarkıları vardı oysa.
Dağıldı insancıklar doymanın telaşında,
Yalnız yalnız darmadağan apayrı yanlara.
Kan ve korkunun hüküm sürdüğü topraklarında.
Çocukcaymış,
safça romantikmiş
şiirlerim duygularım.
Öyle diyor oğlum.
Ne kadar beslesem
o kadar küçük,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!