Neden hala büyümez, şu bizdeki bebekler?
Yaşlar normal artar da, huylar sayar yerinde.
Kafalarda tüy kalmaz, büyür de hep göbekler;
Kat’a şuur bulunmaz, kahirinin serinde.
El giderken uzaya, biz gideriz barlara?
Onlar göklerde gezer, biz yerlerde yatarız?
El terakki uğruna, talip olur zorlara;
Biz zom olup, çamura kendimizi atarız.
Bir karyede on kahve, her birisi lebalep?
Gece gündüz meşgale; ya siyaset ya oyun?
Kimiler de laflıyor, lakin laflar bi-edep!
Yani şeytan bir çoban, onlar olmuş bir koyun.
Yıllar yılı uğraştım, çözemedim ne sorun?
Koca, koca herifler, neden yerler şu haltı?
Bir tarafta dedesi, öbür yandaysa torun;
Önlerinde kâğıtlar, olmuşlar duman altı.
Ne jandarma ne polis, dokunmuyor bunlara?
Torpilleri kimdense, epey sağlam olmalı?
Mümessil-i kanundan, biri çıkıp şunlara;
Dokunmalı bir güzel, hak yerini bulmalı.
Onca mühim iş varken, neden oynar bu millet?
Oyun denen o meret, sırf çocuğa mahsustur!
Bir asır’a yaklaştı, gitmez baştan şu illet!
Neden acep bu düğüm, bir çözülmez husustur?
Ey sakallı bebekler, bitsin artık şu oyun!
O zar tutan ellerle, kitap tutun siz kitap!
Kör şeytanın emrinde, olman artık bir koyun!
O, kitaptan ayetler, etsin size hep hitap.
Abdullah Toroslu
25.08.2013-İzmir
Kayıt Tarihi : 25.8.2013 12:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!