Eşk-i Hicran Şiiri - Abdullah Akyol

Aylar var ki; inci diziyordum aşk ipliğine…
Dahası, aşkı gönül ipliğinde inci eyliyordum.
İncilere hiç bakmadı mağrur yâr,
Aldı kopardı ipliği…
Yürek sarsıldı bu kopuştan
Ve ayrılığın hüznüyle gönlün ateşi bir olup
Saçtılar incileri gözlerimden aşağı…
Oysa ağlamamalıydı erkekler,
Hele hele hıçkırmamalıydı…
İşte bu yüzdendir halk içinde boğazımın acıdığı…
Şimdi boğazımda düğümdür itibar görmeyen inciler…
Tek başıma kalınca süzülürler gözlerimden birer birer…
Birçok kişi gözyaşının nereden aktığını şaşırsa da,
Gayet iyi bilirler yollarını benimkiler…
Yastığımda bağımlılık yaptı inciler…

Nedendir bu ilgisizliğin, şaşıyor yüreğim,
Yıllardır, sevdiği kadar sevileceğine inandı oysa kalbim…
Heyhât ki, o manâ yüklediğim bakışlar,
Zaman zaman gülüşler,
Zaman zaman dalışlar,
Koskoca bir ilgisizlikmiş…
“Yalan, yalan! ” diyor şimdi yüreğim,
Sevildiğini hissetmese bunca sever miydi kalbim?

Hicâbın hüznü ile, ne zorluklarla söylerken
Seni sevdiğimi;
Ne kadar kolay ve soğukça söyleyiverdin
Beni sevmediğini…
Bunu kalbin söylemiyor, biliyorum…
Oysa aşk kalple ilgilidir!
Kalbin olan şeye, aklı şirk koşmak niye? ...

Senden ayrı düşmek ihtimali ürkütürdü beni…
Seni, sende kaybetmekse çürütür benliğimi…
Nefesinin karışmadığı, ayaklarının dolaşmadığı her toprak,
Gurbettir, zulmettir artık câna…
Boğazımdaki düğüm, gözümdeki ekşimsin sen,
Satır satır çalıştığım meşkimsin sen…

Ayrılık çöllerinde seraplara düçâr etme beni.
Ziyânı yok yine çöllere sal,
Lâkin, lâkin ulaştığım vahâm sen ol…
Yeter ki, dudağıma değen bir katre su sen ol…
Dikenlerin batması acıtmaz yüreğimi
Dalında şakıdığım gül sen ol…

Kopan iplikten geriye kalan,
Bir avuç inci getirdim sana…
Takmasan bile, âlicenaplık göster,
Atma yabana n’olur! ...
Vesile oluver bir gönlü yapmaya,
Kays olarak seveyim seni,
Mecnûn etme beni n’olur! ...