Eşit pay Şiiri - Berat Ebru Yücel

Seviyorum ama olsun
Sen git.
Tam alışmışken varlığına
Kenarda köşede neyin varsa topla,
Al götür benden, götürebildiğin kadar uzağa.
Bir şarkı seçerim derinden böler geceyi,
Kalem desen, hazır kağıtla savaşamaya
Kelamlar kağıda düşmeye teşne.
Bir çay doldururum
Bardaktan başlar ısıtmaya evi.
Bir şiir yazarım en temiz yüzüne kağıdın
O an ters yüz olur yaşamak eylemi.
Baktım olmayacak
Ellerinin izini, sesinin yankısını, nefesinin sıcaklığını taşıyan ne varsa
Ne var ne yoksa
Unuttuğun ne varsa (ben hariç!)
Yollarım peşinden.
Sen şimdi gittin…
İki beden ne kadar uzaklaşabilirse işte,
Köşeyi döndüğümde görme ihtimalimin olmayacağı yerlere…
Ama ömrüme kanata kanata kazığın gözlerini,
Dünyayı kutsal kıldıran gözlerini.
Deniz ufkunda ki sonsuzluğu unuttun.
Şimdi
Başımı kaldırsam, bulutlarla süslenmiş gözlerin.
Bir deniz ki kirpiklerinin arasından sızan huzur.
Belli gözlerin maviyi boyarken hiç utanmamış
Tanrıda epey acımasız davranmış
Denizin, gökyüzünün ve gözlerinin yaradılışında eşit pay biçerken.