Esat Korkmaz Şiirleri - Şair Esat Korkmaz

ben çocukken
binlerce yıldızları vardı gökyüzünün
koşumuzun rüzgarına kapılır
mavi bir sonsuzluğa dalardı kanatları uçurtmanın
maviliklere uzanırdı bakışları
şen şakrak çocukluğumuzun

bir ben mi kaldım düşleri vurulan
sevdalarımız vardı eskiden
utanırdık kızaran yanakları öpmeye
bir kaçamak bakışla sevişirdik
umutlarımız vardı eskiden
ferman dinlemez dağlarımız

İtin en yavuzunu besler çoban
en hasını tutar uşağın
en afilisini
besler benim ağam
üs ister
liman ister

arsızın tekiyim ben
desem aymaz
desem ahmak
desem behey izansız
zor gelir sana
seni çıplak

kimse bilmez daha dün yaşananları
kimse inanmaz
koltuk altlarıma sımsıkı yerleşik kitapların
namluların hedefinde kanadığına

kimse sormaz

burada biter mi
ben çekip gitsem
hoşça kal sevdiğim diyemeden
çekip giderim
çekip götürürler belki
uğurola diyemeden

Güneşli bir günün doğuşundaydık ikimiz
İçimizde gülümseyen bir öykü
Ve günü yudumlamanın sevinci
Ve nereye gideceğimizi de bilmeden
Serseri adımların ardında dolaşırdık el ele
Uçsuz bucaksız kırlara dalar gibi

ne umutlar işlenir yarına
göz nuru
oya dantel desenli
mendil işlenir sevgili adına
sende saklanırdı gelin kızın rüyası
yarin kollarında sarmaş dolaş

Yalnızlıklar gelmeyin üstüme
O yanımdayken bir yürek çarpar derinlerden
Güneş olmasın teninden ısınırım
Gelmedi
Güneş de doğmadı yokluğuna
Göremedim gün kızılı saçlarını

Çalışmak mı çaba boşa
Üretmeden de ye yaşa
Günün geçer paşa paşa
Hak yarattı deyu otur

Ne ne gerek çağ dönüyor