Ertuğrul Bey Şiirleri - Şair Ertuğrul Bey

Sözlerim incitir diye insanları
Her zaman özen gösterdim
Yaşadıklarımı haketmisimki
Hiçbir sebebim yokken bu hale geldim
Bu yaşıma dek belkide binlerce
Yanlış binlerce doğru öğrendim

Tahkir etmeyi sevmiyorum insanları
Kalp kırmaksa bana göre değil
Kitabı var oysa insan olmanın
Öğretemek bildirmek haddim değil
İnsanın bir ederi değeri
Vicdan denen yastıgı olmalı

Karanlıklar çökse'de gönlüme
Üst üste gelsede bela'lar
Paramparça olsada kalbim
Vursada her yerden rüzgar
Savunmasız kalsamda
Her yerimi kanatsalarda

Kahve gözlerine vurgun olduğum yar
Sensiz bu dünya bana dar
Ne olur artık ağlama yarim bu kadar
Yeminliyim Son nefesim ömrümce seveceğim

Seni üzenleri bilki asla affetmeyeceğim

Bir adı olmalı olmalıki akılda kalsın
Yüreği yürekten alsın
Sınır koymaksızın Heryerde herşeyde yaşansın
Vursun da vursun gönüllere vurdukça çoğalsın çoğaldıkça dağlasın
Durmasın göz yaşları gözler aglasın ağlasın

Muhal'de kaybolursam birgün
Kimse bulamazsa izimi
Duyan olmazsa sesimi
Gözyaşları yazarsa sevgimi
Sevdim ya bal ben seni
Yanmaz içim yanmaz

İnsanız demiştik değilmi?
Hani doğarken tertemiz büyürken pırıl pırıl
Büyüyünce pisliklerle yoğrulan
Durdukça yer yüzünde kirlenen kirlenen

İyilik tedavüldemi hala değilmi bilmeden

Bir kış masalı ilkbahar sabahı
yaz'ın çıldırtan sıcağı
akşam güneşinin alıp götüren manzarasıydı
gecenin duygulara hükmetmesi
Gözlerin Uykusuzluğa direnmesiydi

Ne istedik bu dünyadan neydi istediğimiz kimine göre çok şey istedik belkide
istedikte kimseler bilmezki nedir hayattan beklentimiz

Han'lar saraylarmıydı şu anlamsız dünyada hayal ettligimiz
Bir yuva sıcak ve huzurlu bazen sesli bazende sessiz olsaydı ya
Derme çatma çatısı camları bile olmayan penceremiz

Şimdi seni sana anlatma vakti
Söz söz üstüne söz sen üzere
Devrilsin bir bir kötülükler
Vurulsun yerden yere

Kelimeler kavgayı bıraktı sen akla gelince