Erdem Mustafa Şiirleri - Şair Erdem Mustafa

Eşyanın tabiatı eskir hiç şaşmaz,
Her yeni zamanla bir âhit olur,
Güzelin çehresi karşı koyamaz,
Maddeye ebed veren manadan olur.

Mateme bir bahane,
Çabucak geçelim hatıraları,
Aşılmaz dağlara atalım anıları.

Ya rab,
Tıpkı bir güneş gibi,
Gökyüzüyle eş gibi.

Ben bana düşman oldum,
Sana dost olmayı isteyince,
Dirilttin de Sen ben nice öldüm,
Ne için var olduğumu öğrenince.

Ağızdan çıkan her harf,
Bulur bulmasına da yolu,
Sana bakan bir çift göz,
Neylesin ki onu.

Gönlümde bir murat var,
Yok dilimde o cesaret,
İnanmışsan her şey mümkün,
Ölüm dahi gelse şayet.

Karanlıkta yanmaya çalışan bir aşığım,
Ölümü hatırlatır karardıkça ışığım,

Anlasam bu diyarda ben niçin varım acep,
Ölümsüzlük mü yoksa bana kıymet verecek.

Şimdi nasıl da gündür, güneştir oralar,
Saatler ne de hırçındır şimdi,
Dakikalar başa beladır burada,
Gün kovalarken hasretini,
Soluk soluğa,
Sahi kıymetini bilir mi kuşlar,

Sanki dağın karnını deşer gibisin,
Yıldızlara bir mezar eşer gibisin,
Karanlığa mübtela kutuplar gibi,
Fikirlere saplanan o şer gibisin.

Hilâl bir sabah yükselince,
Boğaza düşünce sureti,
Ve ulu görkem,
Ağır ağır sönünce gözler önünde,
Bir gün doğar yeniden,
Seninle.