Farkına varamadım ne yazık
Bu kadar şanslı olduğumun
Şanssızlık yolunda yürüdüğümün, yıllarca
Karanlık yollarında ışıksız
Hastalıklı bedeninde Korkunun
Ben yokum aslında
Var olan sana karşı oluşan benliğim
Aynadaki kızgınlığım kızdıran beni
Yok eden öğretilen kinim
Güzel dediler güzel saydım
Kız dediler çok kızdım
Tutmak istesem
Tutabilir miyim ellerini
Tenini hissedebilir miyim
Seni arzuladığımda
Gözlerimden akan nehirlerde
Kucaklayabilir miyim mutluluğu
Ufuksuz kalmışsa günler biçare
Umutlar pusulasız engin denizlerle
İmkansızlığın karanlık yollarında
Işık hareketsiz yüksek kütle çekimiyle
Birde hayaller kaybolmuşsa içinde
Renkler esirse paslı zincirlerle
Amaçsız Süslü kelimelerle
Bir hayat oluşturdum kendi kendime
Çünkü bıkmıştım artık herşeyden
Keskin kılıcını boynuma doğrultmuş
Bana şans tanımayan zalim kaderden
Tüm çıkış kapılarım tutulmuştu
Umutlardır
Umutlardır sadece
İnsanı en zor anlarda bile
Dimdik ayakta tutan
Ölümün karşısında bile
Hiç korkmadan karşı koyan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!