Ender Pehlivan Şiirleri - Şair Ender Peh ...

Bugün dedim ki kalemime
Güzel şeyler yazalım, komut sende.
Öyle şeyler yazalım ki
Vuralım mutluluğun demine...
Olmasın satırlarımızda;
İhanet, şerefsizlik, para, pul!

İnsanların canını yakan da insan değil midir?
Ben yanarken, ateşimi harlayanda kimdir?

Kim ahraz ediyor beni çiçeklerin içinde
Kim kesiyor bileklerimi özgürlügün eşiğinde
Çekiyorlar ipimi medeniyetler beşiginde

Deliler gibi sevdigim
Ugruna kendimden geçtigim
Bakışına can verdigim
Gögsümün yangın yeri!
Nefesim gibi,
Muhtacım sana...

Kalsın istedim yüreğim
Kalsın sende.
Boğulurum yoksa her heveste.
Tabuları yıksam da
Tutkuları kırsam da
Yokluğun boğazını sıksam da,

Yasaktı aslında seni sevmek
Belki de intihar...
Şimdi sus pusum yanıbaşında
Ölüm gibi sessizim
Durdurmak çok zor aslında
Bir duvar var aramızda...

Köy'düm; kaza yaptılar,
Kör'düm; kaza sandılar.
Köz'düm; ormana attılar,
Kör'düm; bırakıp kaçtılar.

Tuz'dum; dağ yaptılar,

Sen dönerken
Ben gidiyordum güneşin ışıklarına bırakıp yağmurları
Çatlamış toprakların hasretini dindiriyordum
Sana bırakıyordum kurumaya yüz tutmuş ağaçların çığlıklarını
Zerzefil çocukların açlıklarını
Denizlerin hırçınlıklarını

Derindi!
Bir o kadar karanlık
Gösterilen yoldu bu;
Ben kurbanlık...
Sağımda solumda soytarı yüzler
Arkamda dost görünen yaratık.

Bir son vardı beklediğim,
Bitmişti gözümde dünya.
Bir sendin beklemediğim
Şimdi oldu hayat, rüya...

Dün bitmiş, yarın belkiydi

Biz üç kardeşiz
İki can
Üç umut
İki ata…
Toplamı koca bir yürek…
Ne dosta ziyan oluruz