Ender Günçelik Şiirleri - Şair Ender Gün ...

Yıllanmış bir şarap gibi yıllanmış bir şiir olurdu o mısralar dudaklarında
Gözyaşım ne zaman sıraya düşse veya düşeceğini görsen koşardın yanıma
Hemen başlardın o günlerde çok kızdığım, ama içtenlikle sana bağlandığım
Sensiz yüreğimdeki seni, hiçbir zaman olamadığım kendimi ve o haini anlattığın mısralara.
Öyle bir aşktı o günlerde yüreğimde
Ne adını koyabildiğim, ne sevgimi önüne serebildiğim ne de sana,sevdam diyebildiğim

Bir hançer, bir hançer daha
Acılar içinde uyandım bir rüyadan
Bir kadın vardı, gözlerimin önüne inmiş karanlığın ötesinde
Onu göremesem de tenine has kokusu sinmişti yüreğime
Sanki eli elime değmişti o hayal dünyasında
Öyle soğuk ve öyle küçüktü ki elleri

Ellerini uzatınca
Hemen tutardım onları
Saatlerce bakardım gözlerine
Kaybedecekmişim gibi
Hasretle bakardım o güzel yüze
Gizlice buluştururduk ellerimizi

Düşleri düşük yanım
Gecede üşür kanım
Solgun sis perdesi, göremem
Sahnem aynı, düşüm yarım

Affet şimdi, masum döner hayalim

Aşkı inkar etmek zordur bir tanem
İnsana gözlerinle baktığında
Bazı duyguları rahatça anlattıysan,
Seviyorum dediysen, hem de senin beni sevdiğinden çok
Elini tuttuğunda yaktıysan onun ellerini
Karşına aldığında titretebildiysen ona ait dizleri

Ben bir büyüseydim eğer,
Gözlerimi açtığımda,
Gökyüzünde uçuşan füzeler yerine
Yıldızları görebilseydim.

Ben bir görebilseydim eğer

Yağmurlar ısıtırken tenimi
Güneş damlıyordu yüreğimin derinlerine
Yalnızlıkken kurmuş olduğum hayaller
Üzülüp ağlamadım mı sanırsın! ! !
Oysa sana acılar hediye etmek istemezdim
Doğarken gün baharı saklıyordum gölgelerden

Yorgundun... ilk karşılaştığımız günden belliydi yüzünde bu ifade... seni dinlemek, sana sırdaş olmak, acılarına yoldaş olmayı sevmiştim ben... Yorgunluğunu bi nebze olsun sırtlamak istemiştim. Yanında olmak mutlu ediyodu beni. senin yüzünü gülerken görmek dünyanın en büyük lutfuydu... biliyormusun seni en başından yüreğimin en güsel yerine oturtmuştum... Yorgunluğunu okşamak istemiştim sezsizce...oysa ben de; sende unutuyordum yorgunluğumu... Hayat bize ne zaman gülmüştü ki...son kez bir daha gülsün... belki diyorduk ikimiz... Belki bu kez güler...Oysa yanlışlara sürülmemize an vardı... ne sen ne de ben gördük bu anı... sen yokluğun ve varlığın arasında savaşırken, seni zerre kadar anlayamıyordum... Şimdi olsa yanında olup bu savaşında da yardım ederdim dememin bile vakti geçmiş anladım...Geç oldu ama anladım... Seni kaybedebileceğimi düşündükçe beynimin çözemediği sorular kaplıyordu içimi... hayallerimiz vardı bisim, göz göre göre bitecekti hepsi... Ne az mobilyalı bir evimiz ne de bıcır bıcır çocuklarımıs olacaktı. mum ışıkları yakıyordu sanki hayallerimizi... ben seni kaybetmeyi göze alamamıştım anla işte... sessizliğin böyle acı verceği bilsem sensiz kalmayı göze alabilirmiydim.... gerçekten seviyorsan diye salakça bi oyundu benimkisi... çocukça ve akılsızca... Aldatışımda sensiz kalmış yanları aradığımı sanma sakın.... sensizlikte güneşin vurmayacağını biliyordun yüzüme... sadece seni cezalandırıyordum aklımca... Oysa ben dünyadaki tüm kadınlara değişmezdim seni... değişmedimde... o lanet olasının elini elime alınca aldattığımı anladım senii... gün ağarır ağarmaz sarhoşluğun bittiği an oldu... şimdi geriye kalan bir sözüm vardı... aldatmak demek bitmesiydi bu aşkın... öyle söz vermiştik ya... öyle de oldu...benimkisi sana göre bile aldatmak değildi ama eli elime değmişti bi lanet olasının... seni bir yere saklamaya karar vermiştim o an... yüreğimin bile bulamayacağı... ve sakladım seni... Bitti değişimdi bu saklayış... O an hissetmiştim omzuna yüklerin iki katını yüklediğimi. zaten yorgundun sen... Bitkindin... ve ben yıkıyordum senin hayallerinde yaşattığın o adamı... ilk kez sevdiğini biliyordum böylesine... ve sen bu gidişi haketmemiştin. ama emin ol o adam yani benim içinde kolay değildi... hani inanmadığın bi sevgim vardı ya, o sevgim kanattı yüreğimi... seni sakladıktan sonra ben kaybettim seni. son bıraktığım yerde değildin, haklıydın gitmekte... Oysa ben seni hep mutlu görmek istedim... istedikçede mutsuzluklara sürükledim seni... zaten güçsüzdün... bu da yetmezmiş gibi beynimi doldurduğum palavralarla, oyunlar oynadım sana... iyice tükettim seni... ne yaptımsa kaybetmemek için yaptım seni. oysa akılsızlığım kurbanı oluyordum her yaptığımla... biliyorum ki hiç birşey yapmasam SADECE sabredip beklesem seni, dönecektin bana... ve benim buna yetecek gücüm ve zamanım vardı ama sabrım yoktu... belki kendime güvensizliğimdi beni yok eden... İlk kes bu kadar sevmişken biran önce yine beni sev diye bana dön diye yalan üstüne yalanlar söyledim. Ve seni tamamen değil ama imkansıza yakın kaybettim... allah bilir herşeyi bu senin bana devamlı söylediğin bir söz. hep inşallah dememi isterdin bense sevgimle, onla boy ölçüşmeye kalktım ve ezildim... bize bişey olmuyacak diordum. çünkü ben seni sen beni inanılmas seviorduk ve herşey böyleyken hiçbişey bozamazdı diye inanıyordum... Oysa allahın bize izin verip vermediğini sormak hiç aklıma gelmedi... neyse olan oldu ve sence bitti... bendeyse hala ilk günkü gibi kocamansın sen. yaptığım herşeyde ama herşeyde bir açıklama varken artık yaptıklarımın nedenini anlatmayacağım sana... sadece bilki herşey seni kaybetmemek içindi... şimdi seni daha fazla yorduğum için özür diliyorum ve biliyorum ki hala unutmadın beni, unutmuş olsan hissederdim. ben burda hala senleyim... ve gücümün yettiğince burda, senin sevginle gün olup beni affetmeni bekleyeceğim. Hiç bir şey imkansız değil unutma... Dualarım seninle...

Kal benimle…
Belki düşer yüreğim sensizlikte
Ağlasam duyulmaz, sevsem inanılmaz
Bu adam sensiz yaşar mı, bence yaşamaz…
Gülüşlerin unutulduğu hayatlar doğar
Gidersen eğer ardında bir çift göz ağlar…

Ey sevgili kader!
Yaptığın reva mı?
Neden böyle yaparsın yaşayan aşıklara?
Niçin engeller koyarsın yollara?
Her zaman niye ağlatırsın bizi, niye gülmeyi haram tutarsın?
Yaşamın tadı sevmek, sevilmekte kaymaklı kadayıfı,