Bir şarkı olmalı seni anlatan,
Bir şiir belkide sonu hasretle biten.
Veya gözlerimden düşen bir damla yaş…
Ne bileyim işte,
Bir şeyler olmalı seni bana kavuşturacak…
Yüreğin olmalı yüreğimde bulduğum.
Gün gelip gideceğim buralardan.
Sol yanını boş bırakacağım,
Seni bensiz bırakacağım.
Belki bensizliğe yanacaksın.
Ama çok sürmeyecek biliyorum.
Zaman geçtikçe unutacaksın,
Sarı, yeşil renkli bir tespihim vardı
İri taneli büyük bir tespih
Güneşi görürdüm sarısında
Senin altın saçlarını görürdüm
Doğayı görürdüm yeşilinde
Senin güzel gözlerini görürdüm
Bir sabah ilan edildi köydeki camiden
Yıllar sonra vekil gelecekmiş köyüme
Bayraklarla süslendi en güzel ipekten
Mikrofonlar konuldu kahvehanenin önüne…
Tarlalardaki köylülere haber saldılar
Müebbet yemiş bir veli ustamız vardı
Saçları ak elleri nasırlı
Kimseyle oturmaz, kimseyle konuşmazdı
Onun cezası susmaktı, konuşmamaktı
Gardiyanlardan öğrendik,
Karısını vurmuş
Kimsesiz zamanların yalnızlığından, aydınlık diyarların masalsı görüntülerinden, küçük bir çocuk yüreğinin tebessümüyle merhaba dostlar. Şimdiki yazım sahte dostluklara, yani dost gözüken dostsuzlara olsun.
Geçte olsa anladım ama “Dost vurulunca değil de unutulunca ölürmüş” meğer. Ama ben dostlarımı kır çiçekleri gibi avucumda değil, kurşun yarası gibi yüreğimde sakladım bunca yıl. Nice kavgalarda onlarında yanında oldum ve nice sorgularda onları ele vermedim hiç.
Dostluk deniz kenarındaki taşlara benziyormuş. Önce tek tek toplayıp sonra birer birer atmakmış denize. Ancak bazıları vardır ki kıyılmaz atmalara. İşte benim dost bildiklerim o kıyamadıklarımdı. Bilirim ben gülerken herkes eşlik eder, başarılarıma ortak olur. Ama ağlarken kimseyi bulamadım yanında, hele yenilgilerimde hep bir başıma kaldım. Bende diyorum ki şimdi öyle bir dost edinmeli ki insanoğlu; Kötü gün her kapıyı çaldığında kapıya beraber bakalım. Öyle bir dost edinelim ki, her daim yanımızda olsun.
Kolye yapacaktım boynuna,
Sahilden topladığım deniz kabuklarından.
Ve deniz kabuklarına sevdamı katacaktım.
Sana olan özlemlerimi,
Sensizliğimi katacaktım.
Eğer sen yanımda olsaydın,
Puslu bir gecedeyim. Karşımdaki denizi görmek imkansız. Martılar bile ortak oluyor mezelerimize. Onlar da göremiyor bizi. Bütün yarım sevdalılar toplandık bu gece. Kadehlerimizi vefasız sevgililer için kaldırıyoruz. Ulan diyorum ne çok şerefe kadeh kaldıracağımız acılar çekmişiz be. İkinci büyük şişenin bile dibi göründü. Ayrılıklara rağmen, sensizliğe rağmen yaşamışız. Ömrümüz hep kaçışlarla dolu. Her kaçısın sonunda tekrar kaçmaya hazırlanmışız meğer. Ama ömrümüzü hep bir eksikli yaşamışız. Bir yanını tamamlasak, mutlaka başka bir yerden açık veriyormuşuz. Tamamlamaya uğraştıkça sevdanın gizlerinde kaybolup gidiyormuşuz.
Oysa ne çok sevmiştik ulan biz. Bedenlere değil, ruhlara taliptik oysa. Belki de sırf bu yüzden zorlanıyorduk sevda adına bir adım atmakta. Cehennem ateşi gibi, sevdanın kor alevlerinde yanacağımızı bilemedik. Bilememişiz… Bizler, yani bir gecelik akşamcılar adanın değil, bir kıtanın kaşifi olmak için cebelleştik hayat denen kıçı kırık meretle.
Sevmiştik hepimizde. Umarsız sevmiştik, yalansız sevmiştik. Sevda denen yola çıkmıştık bir kere dönüşümüz yoktu. Ama yıllarca öyle çok ara duraklarda beklemiştik ki, kaçan otobüslere mendil sallamayı bile çoğu kez unutmuştuk…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!