Filmlerde tanıdım aşkı
Nasıl bir duygu bu derdim eskiden
Şimdi ise;
Filmlerde tanıdığım aşkı
Film gibi yaşıyorum
Mutlu başlayan ama
Kader dedikleri bu olsa gerek
Acılar peşimi hiç bırakmıyor
Yaşayabilmek için sevilmek gerek
Sevgine muhtacım sensiz olmuyor
Tıpkı bir kor gibi yanıyor içim
Hala aklımda o gün...
Nasıl sessiz kalmışım haksızca gidişine?
Nasılda inanmışım sahte gülümseyişine?
Unuttukça hatırlarım
Anlattıkça bitiremem
Geceler sonum oldu gölge misali
Gündüzleri yıldızlar bıraktı beni
Hayatı yaşarken yolcu misali
Yolcular yollarda bıraktı beni...
Hayat bir denizmiş demir attığım
Umut kırıntıları kaldı yerlerde
Kavuşmalar yarım kaldı, gülüşler yarım
Hüzün bulutları birikti gökyüzünde
Yokluğunla birlikte yağıyor yalnızlığım
Sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorsam seni
İçimde uçurumlar var sanki
Her gün bir şeyler kopuyor yüreğimden
Her gün bir karanlık çöküyor güneşin üzerinden
Yinede bir umut var karanlığın içinde
O umutla her sabah gülümserim güneşe
Gözlerin kalbinden emir almıştı sanki
Sen gülüyordun ama gözlerin gülmüyordu
Tek bir şey söylüyordu;
Gideceğim diyordu
Sonra terk ettin beni
Çaresiz kaldım…
Hayat dediğin öyle bir rüzgardır ki
Alır götürür seni dipsiz uçurumlara
Kimisi tutunamaz mutluluklara
Kimisi isyan eder ayrılıklara
Kimisi de uğraşır düşmemek için
Tutunmaya çalışır uzatılan kollara
Önce gözlerin söyledi gideceğini
O an, bakmak istemedim gözlerine
İnanmak istemedim sözlerinin habercisine
Hüzünler vurmuştu o masum gülüşüne
Sonra…
Başın öne eğik
Karlı bir İstanbul akşamında
Bir sokak lambasına sırtımı dayayıp
Buz tutmuş ellerimde ellerini arıyorum
Lapa lapa yağarken üzerime yokluğun
Bembeyaz sokaklarda kızıla bürünüyorum
Ve geceye dönerken akşamın rengi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!