Emel Cengiz Şiirleri - Şair Emel Cengiz

Özlemim
Kalplere sığmayacak kadar büyüdü
Ayaza dururken sevda yolları bir bir
Dudaklarım sensizlikten üşüdü
Şiir tarlaları aşkları nadasa bıraktı
Unutulmayanların ardından yakılır ağıtları

Gün özlemleri çoğaltıyor sensiz geçtiğinde
Neredeler, nasıllar beynimde dansettiğinde
Acı oturmuş da yüreğime, senden haber beklediğimde
Bugün mü gelecek, yarın mı?
Geçen zaman bu kadar acımasız mı?
Güneş yüzlümdün renk katarken hayatıma

Yakındaki uzaklarını yaşadığım
Anılarına sığınıp, sakladığım
Karalarına vurgunum
Sesine tutkum
Yokluğunu ruhumda duyduğum
Büyü bozuldu, dengeler gibi

Sevginin vurgununu yedi yüreğin
Sessizce çatlıyor
İsyanlarda tüm zerrelerin
Umursamazlık insanı bunaltıyor
Kim bilebilirdi ki
Acısını çektiğin, özlediğin, beklediğin

Sığdırmış minicik yüreğine
O koskocaman sevgisini
Susmamış
Konuşup, anlatmış
Gönül en büyük hazine

Yaşamak delicesine benliğimi sarsan duyguları
Kırmak zincirleri bir bir
Evrene kuvvetlice haykırmak
Çıkarsız, tertemiz, apak sevgimi
Gökyüzüne yazmak istiyorum..

Seninle başlamıştı yaşamımdaki güzel günler
Yoğunlaşmıştı yüreğimde kopan fırtınalar
Güneş gibiydi güzel yüzün, bakmaya doyamadığım
Sen, var ya sen! Kimseye anlatamadığım.
Öylesine uzaksın ki!
Düşüncede, beklentide, yarında

Bir türlü anlatamadığım ışığımdın
Tarif edemediğim mutluluğumdun tekdüze yaşantımdaki
Heyecanımdın, coşkumdun, tutkumdun renkler dünyamda
Yasaktın, uçtun, çılgınlıktın, emelimdin, yüreğimdin
Günah kuyularımdaki melodik sesimdin
Tek bir zaman istedim senden

İstanbul'da sevdalı akşamları
Senli düşlerle yaşarken
Ay Boğaz'da yakamozlarla
Doyumsuzluğa karışırken
Deniz;
Ilgıt ılgıt yosun değil, sen kokarken

Bir kara sevda bulut olmuş;
Dolaşıyor serseri mayın gibi başımda
Minik sarsıntılar depremlere dönüşmüş
Rüzgarlarsa kasırgalara
Ne oluyor?
Neden nadasa bırakılmış duygular