Emanetin Yolu Şiiri - Yunus Said Destebaşı

Emanetin Vakti Derviş, dergâhın avlusunda her sabah aynı yere otururdu. Ne geleni çağırırdı ne gideni uğurlardı. Elinde ne bir anahtar vardı ne de kilit; çünkü beklediği şey kapıyla değil, vakitle açılırdı. Şeyhi ona yıllar önce tek bir cümle söylemişti: “Emanet senin değildir; ama vakti gelene kadar senindir.” Derviş bu sözü bir yük gibi değil, bir sır gibi taşıdı. Kime sorsa “nedir emanet?” diye, susmayı seçti. Çünkü bazı cevaplar dille verilmezdi. Günler geçti, mevsimler değişti. Saçı sakalı ağardı; kalbi ise hafifledi. Sahip olma duygusu azaldıkça, sorumluluğun ağırlığı arttı. Bir gün dergâhın kapısından genç biri girdi. Ne edebi eksikti ne de iddiası vardı. Oturdu, bekledi. Sormadı. İşte o an derviş anladı: Vakit gelmişti. Genç, sessizce başını eğdi. Derviş ayağa kalktı, cebinden bir şey çıkarmadı, eline bir şey vermedi. Sadece baktı. Uzun, derin bir bakış… Sonra yavaşça konuştu: “Bizde kalan, bizden değildir. Aktarırız vakti geldiğinde bizdeki emaneti bir başkasına.” Genç o an hiçbir şey aldığını sanmadı. Ama dergâhtan çıktığında omuzları biraz ağır, yürüyüşü biraz daha sakindi. Çünkü emanet yük değil, bilinçti. Derviş ise yerine oturdu. Artık bekleyecek bir şey kalmamıştı. Gülümsedi. Çünkü biliyordu: Emaneti ehline verenler, bu dünyadan sessizce çekilir; ama izleri, secdede kalır.