öğretmen,
eş,
anne.
Yaralarım kanadıkça
Ve aktıkça gözyaşlarımla
beraber kalbime birer birer;
Severim sen'sizliği içinde 'sen' varsın diye..
Adını andıkça
huzurun eş anlamı koynunda bıraktığım düşleri
göğsünde unuttuğumu unutmuşum uyurken
öyle bir yer ki tarifsiz
saklı bahçem, mabedim
hayat ritmimi oluşturan kalp atışların
Sözlerin geliyor aklıma;
Tutamayacağını bile bile
ettiğin yeminlerin..
Şimdi nerdeler?
Hadi beni gömdün de kalbine,
O kadar çoklardı ki,
içime dert oldu,
neden çalmadı kapım?
gönül çelen gözlerinle
neden gülmedin bu gece bana?
soğuk yatakta ararken gözlerim
yıldızları ürkekçe
Bensiz ne yaparlar diye düşündüğünden
Korkardı sadece ölümden
Başka isteği yoktu hayatta
Çocuklarının mutluluğu için edilen her duada
Ve biriktirirdi ekmek parasından arta kalanları
Sabırla
Gittiğinden beri;
Sensizilikle boğuşuyorum zifiri gecelerde
Işığın olmadan göremiyorum..
İnsafsız yalnızlık sırtımdan
vurur beni sen yokken,
Ne zaman bir vapur görsem
iskeleden uzaklaşan,
Bir kırlangıç sürüsü yükselir
kalbimden hüzne doğru.
Bembeyaz martılar akar ufkuma.
Ve bir tren istasyonunda
önce uyanırsın gecenin en tatlı anında
kalbinde tonlarca demir
sürekli aşağı çeker seni
sen düştüğünü sanarsın
ucu bucağı gelmeyen bir uçurumdan
ağır ağır
Önceden,
Geleceğe dair umutlarım vardı benim;
fesleğen kokulu yaz akşamlarında
Bir kırlangıcın kanadına sarılı.
İçimde yanan volkanlar vardı;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!