Edip Ferhan Çiftci Şiirleri - Şair Edip ...

Yüreğime çarptı,
Gözleri yaşlı bir vapurun acısı.
Göğsümde parçalandı,
Düğümlenmiş aşkın ayrılığı.
Kaldı bizden geriye,
Güneşli bir günden ağrı.

Kalbimin penceresinden sızan
Bir nisan yağmuru gibiydin.
Ben kurak bir çöl toprağıydım geceleri üşüyen.
Ve sendin ıslatan
Sevmeyerek beni,
Üşüttüm.

Gözlerimdeki perdeyi kaldır!
Aydınlatsın gözlerinin beyazlığı,
Çehremdeki yarım kalmış yalnızlığımı.
Ellerin söndürsün,
Bedenimdeki alev almış ayrılığı.
Gel, gir artık kapısız kalbime.

Sen, gökyüzünden denize doğru,
Maviyle çizilen,
En güzel resimdin!
Martılar, yakamozlara seni anlatırdı.
Gözlerinin rengini, balıklar dillerinde tutardı.
Saçların, birer dalga ile kıyıya çarpardı.

Neyi konuşalım istiyorsun, bu geceki yalnızlığımı mı yoksa elimizde yarattığımız beklenmedik ayrılığımızı mı? Söyle, sevecek canımı mı almaya geldin bu vakitte yoksa kaybettiğim mutluluklarımı mı? Sormuyorsun ki, neden sokaklara çıkmıyorum artık, neden aramıyorum seni? Gökyüzündeki yıldızlara bakınca neden ağlıyorum. Kaybettiğim kelimeleri, dizeleri neden yazamıyorum? Çünkü, yaşayamıyorum artık bu odada, rahat yatamıyorum, uyuyamıyorum sevgin diken gibi batarken canıma. Acelem var, koşamıyorum, yetişeceğim bir buluşmaya. Çünkü yalnızım, çünkü sen yoksun, yaşamaya çalıştığım ama yaşayamadığım sensiz hayatta. Üzülme, ben senin yerine de üzüleceğim. Sevme artık beni, ben senin yerine de seveceğim.Yaşanmışlıklarımızı, ayrılığımızı, gelecek günlerin getireceği acıları, hepsini birer birer seveceğim. Seveceğim diyorum işte, seveceğim diyorum sana, beni düşünme. Ayrılığın bu kadar acı olduğunu bilseydim şayet yine geceler gündüz oluncaya kadar seni severdim. Benim aklım seni sevdikten sonra durdu, kalbimse seni sevdikten sonra atmaya başladı.
Yaşamak deniyor buna ama sakın şaşırma, çünkü senden önceki hayatım yaşamak sayılamazdı. Sensizlikten korkacak ne var anlamıyorum, bana geçmiş günlerimizdeki mutluluklar yeter. Yalnızca ölümden korkuyorum, çünkü biliyorum ki sevgim de o gün gömülecek çaresizliğime. Sevgimi artık işitemeyecek insanlar, ağaçlar ve duvarlar; ben bir tek buna ağlıyorum ama gözyaşlarımı sakın silme. Umutsuzluk tırnak içinde yazılmış zaten hayatıma, ayrılık ve keder ise her zerremin içinde işgal ediyor senin için yarattığım sevgiyi. Ama beni düşünme, ben böyle de seni seveceğim. Kime baksam seni görüyorum ve her çehre seni hatırlatsa bile kimse sana benzemiyor, işte bu yüzden şiirlerimi yazarken bir çocuk gibi ağlıyorum. Ama beni düşünme ben böyle de mutluyum, ben böyle de kalbimde seni sevecek bir yan bulurum. Sensiz ne yapacağım diye de düşünmüyorum, zaman zaten götürüyor beni Tanrı'nın çizdiği ve yazdığı kadere. Ama şunu bilmeni isterim ki ben teslim olmadım ve yenik düşmedim senden kalan sevgisizliğe. Bedenim esir kaldı senden kalan ayrılığa ama lüzum yok ellerimi çözmene, tutamayacaksam ellerini. Gözlerimi bana geri verme, göremeyeceksem şayet sevgini.
Yorgunum ve mavinin seni hatırlatması boğuyor sevgimi, ben bu yüzden karanlıklara sığınıyorum. Beni düşünme ben böyle de benden uzak kalan Tanrı'ya herkesten daha yakınım. Biliyorsun ben sevilmediğim yerde duramam, bir teselliyle kendimi avutamam. Ayrılığa bir bahane ile sarılamam, Tanrı'ya dualar ederek ağlayamam. Ama sevgim var benim, beni düşünme, ben senin yarattığın sevgisizlikte asla kaybolmam. Ve biliyorum ki bu mektup asla ulaşmayacak sahibine ama hoşça kal, beni düşünme.

Bugün bir perde indi gözlerime.
Kalbimden acıyı taşıdı,
Yanaklarım ellerime.
Bugün bir şey oldu.
Görmek istemeyeceği şeyleri,
Görerek gözlerim.

Varlığında gözlerinin ışığına sığamamıştım.
Şimdiyse yalnızım.
İncitme beni!
Zaten ürkütüyor yokluğun bedenimi.

Biliyor musun?

Sokak sokak dolaştım, ellerinden kalbine
Durdum.
Göğsünde insanların kalabalıklaştırdığı,
Aşıklarına yüzdükleri sahilde,
Bir kum tanesine dahi rastlayamadım,
Senin beni sevdiğini söyleyen.

Nasıl geçiyor mazi!
Acıklı bir film şeridi gibi,
Gözlerimden gökyüzüne dağılıyor.
Ellerindeki beyazlığın,
Kalbimden akıp gitmesi gibi.

Gecenin bıraktığı sessizleşmiş yalnızlık,
Üzerimizde ürkek yarasalar gibi uçuşuyordu.
Sen ki bir gül dikeni!
Geceleri yatağımda uykusuz tarafıma batıyorsun.
Kalbimden ellerime kadar beni kan içinde bırakıp
Sancılı bir özlemle ağlatıyorsun.