Son birkez baktım dünyaya kocaman
Son bir kez daha gördüm yıkılan hüzünleri
Neydi hayat kimdi hani nerde vicdan
Sevgisiz büyümüş taşlaşmış kalpleri
Benmi kaldım enkaz altında yoksa insanlıkmı
O sevinen insanlar yoksa vahşi varlıklarmı
Zifiri karanlıkta yol alırken her gece
Sessizliğin içindeki sesleri duyuyorum
Bir ürperti giriyor içime
Korkuyorum
Gündüz ölü sandığımız bu doğanın
Asıl yaşadığını gece anlıyorum
Kan ve barut kokusu sarmış ortalığı
Her yer yıkık viran
Çığlıklar yükseliyor göğe
Ama ortada hiç kimse yok
Herkez nerde anne..
Beni kanatlarının altında neden saklıyorsun?
Sözde anlatamam kendimi
Bulamam ifade edecek kelimeyi
Gözlerimin içinde saklıdır her düşüncem
Baktıkça şiir gibi okuyun beni
Name name dize dize
Sevgilim demeye gerek varmı ki Yüreğindeki sevdanın gözlere yansımasıdır Gözlerindeki beni görebilmek Baktıkça görüyor Gördükçe yüreğime iniyor.
Ey hayat sen miydin beni küçük gören Şimdi benim çıkış yolu bulamayıp seni hor gören
Yaşam devam ederken
Kimi sefa kimi hayat mücadelesi verirken
Ben sürekli koşuyorum
Hiç bir şey düşünmeden bomboş
Ama dar geliyorsun
Seni incitmek mi
Dünyayı yok etmek gibi bir şeydi
Bir insan bu kadar mı iyi olur
İyiliğinin altında zerre misali
Senki insanlığın anası
Seni sevmeyen mi vardı
Kainat sevgi dileniyor bizden
Bir taneyim ben eşsizim
Ama çok kıymetsizim
Her şeyi paylaşmasını bilirim
Ama önce benim hakkımı verin
Seyre dalarsanız semaya
Kanadı kırılmış bir kırlangıç
İstesede uçamaz göğün en tepesine
Her kanadını çırptığında
Düşüverir en derine
Sadece geçerken demlenecekti
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!