Duy Beni Şiiri - Kasım Kobakçı

Duy beni,
    sahillerinde soluklandığım,
        hür denizim.
Bir kartalın dipsiz kanatlarından,
    mor bir şafak vaktinden.
*
Bir uyanış var her köşemde,
    bir sağduyu hükmü her vadimde.
Vardı ama seninle,
    bir bayram kartı süslemek de,
Değil artık şenlikler,
    eski şenlikler.
*
Tüneller açıp,
    dudağımın derin geçitlerine,
Arındırma üzüntülerimi,
    durmadan.
Ovuşturup karanlıktaki,
    izlerimi,
Bir kalabalığın içinde beni,
    sarıp durma sırtımdan.
*
Bir filiz buldum ,
    kenarda, huzurlu,
Çok taze,
    ölümü kavrayan damarları,
Dolup taşıyor,
    bir felaketin öfkesiyle beraber,
Boyun eğmiş,
    kızıl kahverengi bir yakarışa.
*
Yoklayıp durma,
    sık sık,
Ağzımın sana bakan,
    kalelerini,
Deneme
    boşluklarımı,
Ateşli
    hükümlerinle.
*
Çünkü ben,
    ezelden ebede,
        içten dışa,
Uçsuz bucaksız
    bir gök tablosu gibi,
Dilerim
    kalmayı.
*
Bulutsuz ve
    yeryüzünden de ötede.