Duvar... Şiiri - Vildan Altunbaş

Zamanla alıştığın ve sevdiğin ne varsa,
Ellerin den tek tek gidecek,
ve sen bir duvar gibi olmak zorunda kalacaksın,
üzerende boyası kalmamış,
kiremitleri görünen bir duvara dönecek yüzün,
yinede rüzgarlar etkilemicek seni,
yağmurlar tuhaf bir ağırlık verecek sadece,
güneş tam tepende dursa,
yaksa kavursa,
sen yine bir duvar gibi duracaksın karşısında,
öyle erimiyeceksin, bir bakışıyla,
nasılsa sağlamdır yüreğin,
taştan yapılmışya,
bir küçük kuş gelip konsa üzerine,
o ufak ayakları acımasın diye,
yumuşamıcaksın birden,
kırık yerlerin batmasın diye,
uğraşmıcaksın bile,
çünkü sen bir duvarsın,
gelen bilmiyormu içini,dışını,
gelen görmüyormu taştan yapılışını,
asla taviz vermeyeceksin,o sert duruşundan,
seni hem ulaşılmaz, hem kalpsiz sanmalılar,
bir günüzerine aşk şiirleri yazılırsa,
kendini bir reklam panosu gibi hisset,
ne kadar reklam alırız sen onu düşün,
biri gelip onun ismini kazır üzerine,
kocaman bir kalbin içinde,
sakın sende yeniden sevme,
bir duvar gibi engelin var, nasılsa uzak mesafelere,
ne elin uzanır, ne ayak vardır gitmelere,
aslında ne çağresizdir durumun,
aslında ne acınası şu hallerin,
sen hala duvar gibi sağlam olduğunu düşüneceksin,
sonra bir gün biri gelecek,
iki darbede yıkacak seni yere,
canın çok acıyacak,
o an bir kalbim olduğunu hissedeceksin,
yalvarır gibi döküleceksin önünde,
işte sen şu an ne kadar da insansın,
ve her insanın yaşdığı,bir durumdasın,
elbet biri seni yıkacaktı yere,
sonra bir başkası senin o acıyan yüreğini,
yerlerden kaldırıp bir kenara atacak,
önceden ne olduğu kestirilemeyen,
bir moloz yığınına döneceksin,

şimdi bir duvar olduğunu hayal et,
kaya gibi sert ve erişilmez,
birden insan olduğunu düşün,
kalbin,canın,ruhun
sonu hep aynı biten bir masal gibiymiş oysa ömrümüz..
acılara duvar gibi,
severken nasılda insan gibi....