Düşüme Düştün Şiiri - Nihal Mirdoğan

Düşün ki, yüreğim senle dolduysa
Bağrımda büyüdün,döşüme düştün
Düşün ki, yastıkta uykum kaldıysa
Aldığım her nefes düşüme düştün

Şimdi herşey güzel, eğil bak bana
Bakışınla beni giydin abana
Üşüdüm,batırdın gönül kabına
Cana yorgan olup kışıma düştün

Uzandın kozama bir öbek gibi
Kâh yeni uçan bir kelebek gibi
Kâhi yeni doğmuş bir bebek gibi
Gönlünü besleyen aşıma düştün

Düşün ki,gökleri kucaklar elim
İçtiğim çöllerde susuzken dilim
Kumun ayazında eserken yelim
Nazla uğuldayan peşime düştün

Düşün ki; vefakâr zamandır,yeten
Sabırla beslenen, gönülde biten
Tohumdan yeşerip cana can katan
İkizim gibi ruh eşime düştün

Düşün ki,sevdanla dolaştığımda
Diz çöküp kokunla buluştuğumda
Her bir tutamına alıştığımda
Saçımda ak gibi başıma düştün

Geldin ya,semâdan ışığı vurdun
Un ufak yaparak zamanı yordun
Hasreti öğüttün öğüttün durdun
Yel değirmendeki taşıma düştün

Geldin ya, ruhumla dolaş cem gibi
Esrarlı yangında her hecem gibi
Tutuşursa şiir sar gecem gibi
Ağlatma beni,bak yaşıma düştün