Dost Diye Bir Şey Yok Şiiri - Mehmet Cıngır

Düşmeden önce çok dostum var diye övünme.
Gerçek yüzünü görmek istersen dostunun,
İyi tanı dostunu,düşünce dövünme;
Açıver de bak içine kuzu postunun.

Bal akar ağzından düşmeden,düşünce zehir...
Her yüzüne gülene dostum diye sarılma,
Bir damla su vermez; olur uzaktan akan bir nehir.
Düşersen görürsün dostum; sözüme darılma.

Bülbüller öter gül faslında,
Bahar geçip kuruyunca güller,
Dostluk diye bir şey yok aslında,
Susar,ötmez olur bülbüller...

Arkadaşlık başka,dostluk başka,
Allah ile kul arasında büyük dostluk.
Dostluk denmez her aşka;
Öyle dostluklar var ki,sadece bir pozluk.

Bazen dostundan gelir en büyük kazık,
Paylaştığın sırlarını saklayandır dost;
Ağzından dökülen sadece bir kelimedir:Yazık!
Sıkıntılı günlerinde kapını tıklayandır dost.

Çıktım merdivenleri birer ikişer,
Basamak basamak...
Can dostlarım arkamdan gelirler;
Son basamağa kalmıştı ki ramak...

Çöküverdi merdivenler birden,
Çekildi pencereme siyah perdeler!
Kat kat basamaklar demirden,
Yıkıldı hayallerim,hepsi yerdeler...

"Senin için asfalt yoldur bu merdivenler"
Acaba şimdi can dostlarım nerdeler?
"Haydi yiğidim,haydi aslanım"diyenler...
Anladım,taze dost bulma peşindeler.

Hiç kimseye el avuç açmak yok;
Kaplasa da bütün ruhumu elem ve keder!
Delse de yüreğimi zehirli bir ok,
Telaş yok!
Dost olarak Allah yeter.