Dokuyan Bilir Şiiri - Kasım Kobakçı

Makastayım, kırkılmışın ucunda,
Yıkanan yünlerin, tam avucunda,
Çıkrığın döndüğü, ipin burcunda,
Eğrilen yumağım, ham maddedeyim.
*
Sırtına örtülen, kepenekteyim,
Soğuktan koruyan, o gömlekteyim,
Dağlarda otlayan, şu binekteyim,
Semerim, palanım, boş heybedeyim.
*
Yörük obasının, göç kervanında,
Gelinlik kızların, heyecanında,
Nakışlı kilimin, tam tavanında,
Tezgaha gerilen, o gergideyim.
*
Binboğa dağının, yüce başında,
Çobanın ateşi, ocak taşında,
Ninemin döktüğü, gözün yaşında,
Yaygıyım, örtüyüm, düz sergideyim.
*
Aba giyen erin, omzuna kondum,
Kış günü ısıtan, ateşte dondum,
Kirmanla dönerek, incecik oldum,
Motifim, desenim, kök boyadayım.
*
Sual etme, beni dokuyan bilir,
Emeği verince, kıymetim gelir,
Eskisem yıpransam, rengim silinir,
Çulum, bezim ben, o kaba şaldayım.