Dil Yarası Şiiri - Halil Kumcu

İçimdeki yarasın,
Şu göğsümü deşen hançer.
Dinmeyen sızın,
Sol yanağımdan süzülür, ta derine iner.

Sinemin en derin yerine,
Dikiş tutmuyor.
Ne vakit gül cemalin gelse gözümün önüne,
Sonuna kadar kanamaya devam ediyor.

Kabuğunu kırıp içine baksan,
Dört bir yana fışkırıyor sözlerin.
Duvarlar üzerime geliyor,
En derin yerinde duruyor hayalin.

Dil yarası asla kapanmazmış,
En acıtıcı yaraymış.
İzi hiç silinmez,
Kör bir bıçaktan farksızmış.

Yüreğimi boydan boya kestiğin,
Kalbimi titreten bu dil yarası.
O kadar ağır bir şey ki,
En gizli tarafımda yıllarca sürüyor dahası.

O kelimeler söz değil,
Sanki bir mızrak gibi deşti menzilimi.
Sesin üstümde,
Zehirli bir ok gibi deldi etimi.

Söyleme, bilmesinler diyorsun bir de,
Bu dil yangınındaki aşk ateşi.
Ağıt yakmanın ta kendisi,
İğne gibi batıyor körleşmiş aynadaki o kişi.

5 Şubat 2024 / Pazartesi / Ankara