Dertli bir şiir Şiiri - Şefika Çelik

Yeni bir gün başlıyor istanbulda
Yine bildik görüntüler
İşe gitmek için birbiriyle yarışan insanlar
Kentin soğuk bir o kadarda gürültülü havası,trafik

Son anda ağzına kadar dolu olan
İnsanların neredeyse sarkarak yolculuk ettikleri otobüslere
Binen ve işe geç kalmamak için herşeyi göze almış yurdum insanı.
Memleketimin bildik manzaraları

Şöyle bir uzaklaşmak istesen gittiğin her yer bina
Yeşile duyulan özlem hat safhada
Deniz kenarına vuruyorsun kendini
Vuruyorsunda vurmasına
Mavisini kaybetmiş sanki

En sonunda kapanıyorsun işte eve
Teknolojinin kölesi oluyorsun
Televizyon,bilgisayar,telefon derken
Bir bakıyorsun ki zamanını kaybetmişsin
Hem de işe yarayan hiç bir şey yapmadan

Ondan sonra başlıyoruz hayat monoton
Hergün aynı geçiyor diye,
Hayatı böyle kılan biziz aslında
İnsana en büyük zararı yine kendisi veriyor.

Yaşamayı unutmuşuz
Yaşamın tadını çıkarmayı unutmuşuz
Deniz havasını orman yeşilini
Herşeyi mahvetmiş sonra kapanmışız taş duvarlar arkasına.
Ne kadar saklanırız bilinmez..

(03.04.2006)