Dert Şiiri - Servet Günay Özbay

Işıkları yanan şehrin, sinen katıksız acısıydı
Serçenin göz yaşları
Kimin yüreği, kimin bu acı
Kaygandır şehrin merdivenleri çıkarken
Vakit savrulan hayallerin pak mendili
Çıkarken şehrin merdivenlerini ağır adım

Sarısını yeşilini siyahla boyayacaklarmış
Saati gelmeden , gecenin içerisinde
Dördü tam onyedi geçe
Yan yatmış kırık ağacın dalları
Dallarının yaprakları
Çürüdüde çınarın
Hüzün onunmuydu yoksa kimin

Demirlenmiş kapıları kapalı korkakların
Onlara yaklaşma
Sevecek güçleri yok kimseyi
Doğrul düzelt üstünü
Arkana bakmadan yürü
Bağdaş kur otur, sonra
Başını kaldır bulutlara
Anlat aklındakileri
Islık çal uzun uzun duymazsa seni
Tepin yer sarsılmasada, kendin için
Yalvarma boş ver
Dik dur eğilme
Canın yansada