Derinden İniltiler 4 Şiiri - İsmail Uysal

Gülüşümü yorgun bir rüzgara teslim ettim
Çocukluğumdan kalan yalnızlığım var benim
Bu güne dek ne menem acılar talim ettim
Dağlarımı korkutan ıssızlığım var benim

Sen rüzgarın kanatlı savurganlığında hız
Çocukluğumun ürkünç gecelerinde yalnız

Sen, kalplerde şefkatle çarpan paya ne yaptın?
Göğe küstüm.; Güneşe, Dolunaya ne yaptın?

Kelimeler anlatmaz her zaman her gerçeği
Bilinmezin sırrına vakıf olmak göz ister
Vaktin leş yiyicisi kırınca zembereği
Ölümü özleyenler ölmek için söz ister

Aşiyanda bülbülü neşe sarınca bir dem
Hazan ruhuyla gülü öldürür o gün şebnem

Çaldın çocukluğumu kundağıma ne yaptın
Mühürledi efsunun dudağıma ne yaptın

Elem, kaybettiğinle imtihanın ise, boş
Gündüzün doğuşunda ölü geceler gizli
Üzümün canı çıkmış meyi neylesin sarhoş
Her şiirin içinde ölü tümceler gizli

Söylenmemiş tümceyi söylemenin demidir
Her yiğidi meydanda yücelten elemidir

Yol yürüdü ben durdum, menzilime ne yaptın
Dağ konuştu ben sustum, sen dilime ne yaptın

Tıynetinde aymazlık varsa ademoğlunun
Mayası mı bozuktur kanı mı bilemezsin
Düzenbazın, hainin, madrabazın, yollunun
Şerefi mi makbuldür, canı mı bilemezsin

Dili pürüpak lakin yüreğinde necaset
Üç kuruşluk dünyada maymunluğa ne hacet

Ey kapital, tertemiz dünyamıza ne yaptın ?
Aklı kalbe hükümdar, gönlü bigane yaptın.