Denizin kenarında Şiiri - Salih Karaaslan

akşamları güneş,
tutup da karanlığı saçlarından
peşinden sürüklerdi.
bir deli, seyredip bu işkenceyi
çocukca gülümserdi...
günün bitmesine yakın, telaşlı adımlarla sahile yürürdü.
’m’ harfi martılar ’o’ harfi güneş’e doğru süzülürdü.
ve ’güneş denen o koskoca gezegen nasıl olur da denize gömülür? ’
diye hayretle düşünürdü.
ve seyrederdi: bir yunusun kocaman bir gemiye gülüşünü,
hüznünün güneşle beraber denize gömülüşünü,
yalnızlığının dalga seslerinde boğulduğunu
ve çıkaramazdı bir türlü, vardığı yerin
’denizin başlangıcı mı bitişi mi’ olduğunu...