Denizin içinde ki Yangın

Gece sessizdi.
Sadece denizin tuzlu nefesi duyuluyordu.
Uzakta dalgalar kıyıya çarpıyor, gökyüzü gri bir yorgunluğu taşıyordu.
Bir çift göz, karanlığın içinden ufka bakıyordu — sanki orada kaybolmuş bir cevap arar gibi.

Bir zamanlar o ufukta umut vardı, şimdi sadece kül…
Gemiler çoktan yanmıştı.
Ve o gemilerle birlikte bir kalp de.
Geriye dönülmeyeceğini bile bile yakılmışlardı; çünkü bazı yollar, ancak geri dönüş ihtimali yoksa gerçek olur.

“Ben seni,” dedi içinden, “her şeyi terk ederek sevdim.
Her şeyi göze alarak…
Ve yanacağımı bilerek.”

Bir aşkın ardından değil, bir insanın ardından ağlamaktı bu.
Çünkü sevda, bazen birini değil, kendini yitirmektir.
Yanmayı kabul etmek, sessizliğin içinde bile onun sesini duymaktır.
Belki de en ağır olan buydu:
Hiçbir şey kalmadığı halde hâlâ sevmeye devam etmek.

Rüzgâr yüzüne vururken, gözlerini kapadı.
Küllerin arasında hâlâ sıcak bir parça vardı — kalbinin tam ortasında.
O küçük parça, bütün yangınlara rağmen sönmemişti.
Belki de aşk, o sönmeyen parçaydı zaten.
Biraz delilik, biraz inanç, biraz da yok oluş…

“Biliyordum,” diye düşündü.
“Bu sevda sonunda beni de yıkacaktı.”
Ama yine de geri adım atmadı.
Çünkü bazı sevgiler, insanı yaşatmaz — ama kim olduğunu hatırlatır.

Deniz sustu, rüzgâr dindi.
Karanlığın içinde bir iç sesi yankılandı:
“Ben seni gemileri yakarak sevdim,
ve o gemilerle birlikte kendimi de yaktım.”

05.08.2020