Diz çöktü adam ve dedi ki '' yaşamak nerdeysen çık''
Çıkmadı saklandığı yerden yaşamak!
Duymadı sanki, sanki adam hiç konuşmamış gibi durdu sonra...
Konuşmadı duvarlar adamla, saksıdaki hiç bir çiçek gülümsemedi,
Çerçevelerdeki resimler çevirdi yüzünü,
Soba yanmadı hiç, yanan vardı yerine çünkü...
Temmuzdu,
Ve tepeden tırnağa dünyaydın sen yaşanılası,
Su gibiydin düşünce her toprağa kuraklık unutulurdu,
Serin bir bahardın hangi çiçege uzansam sen kokardı,
Dokunurdum kokuna, yaprakların gül açardı,
Gül açardı güldügün;
Dün gece düşlerime aldım seni,
Bahar serinliği tenin,
Düşlerimin bahçesinde bütün bir evren,
İnanmadı yeryüzü gittiğine,
Kör etti gözlerini görmek istemedi.
Saçını başını yoldu gökyüzü,
Kapattı dudaklarını konuşmadı sustu,
Bir kelime bile etmedi.
Dönersem bir gün eger betonarme yıkıntıların altından,
Sabahın uyanmamış mavi bir vakti olmalı,
Ve sen süpürmelisin evimizin önünü,
Demirler,
Betonlar,
İnsan çığlıkları olmamalı Anne!
l
Çok uzun bir yoldan geldik,
Avuçlarımızda koca bir dünya,
Yüreğimizde suskunluğa inat bir çığlık.
Meydan okuduk sonra,
Tarihten daha uzundu gözlerimizin ufku.
Gördün mü Dilé
Alnımda hasretin bir kurşun yarası gibi duruyor hala
Kalbi/n/mde yaralı mağlubiyetim,
Ne garip
Tarih daha ilk savaşını başlatmamıştı oysa...
Evet geride bıraktık, bitirdik bütün mevsimleri Busegâhım
Nasıl durduracağımı bilemediğim hicaz bir hüzün sarıyor bütün bedenimi
Ülkemde her şey güzelliğini yitiriyor korkunç bir acıyla
Yüreğimin kıyısında ustura yalnızlığını yaşayan biri nefes alıyor sanki
Ve sanki o ustura kesiyor şah damarından sevgiyi ağır adımlarla...
Ve kış geldi Canfeda
Bahar teninden kalbimin çöllerine.
Yazı bitirdi gidişin
Vatanım bildiğim gözlerinden sürgüne çıktı ömrüm.
Demli bir öpüşün kuşatırdı oysa tüm kalbimi
Yeni bir ülke yaratırdı, adı bilmem ne cumhuriyeti olan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!