Değil Mi? Şiiri - Mustafa Karaahmetoğlu

Damarlarımda dolaşan kan
Anafor olur çağlar
Döner gönül kafesimin etrafında
Girdap gibi, çeker içine...
Alıp verdiğim nefes gam!
Felek dersem elinde kağıt kalem
Yazmakta hala çilenin her türlüsünü
Öyleyse benim dertlerim bitmez
Bitmez değil mi?

Bende karanlık gecelerin yalnızlığı
Susuz çöller kadar özlemli
Yüce dağlar gibi kafam dumanlı
Ve bir o kadar da duygusal
Öyleyse beni kimse anlamaz
Anlamaz değil mi?

Ancak benim gibi yanmışları
Şu âlemde ahde vefa görmeyip
Hep ağlayanlar
Sevip, sevip de aldatılanlar
Teselliyi şişelerde,
Saçak altlarında arayanlar anlar
Anlar değil mi?

Sen! Vefasız sevgili,
Okuyorsan sitem dolu dizeleri
Anlıyorsan beni
Anlıyorsan duygularımı
Anlıyorsan sensiz sessiz dünyamı
Nerede, kiminle olursan ol
Bir merhaba gönder!
Gönderirsin değil mi?

Sana gidiş yönümde kayboluyorum
Yaban ellerde el oluyorum kendime
El yordamıyla yol arıyorum
Yar’ın gönül bağındaki güllerine doğru...
Yol göster bana! Gölgem ol yanıma
Olursun değil mi?

Sen... Sen, hep
Yanımda, kanımda, canımda
Korktukça sarılacağım tek sen ol!
Üvey sılaya emanet etme
Kimsesiz iklimlerde sararıp solmadan,
Gel kurtar beni!
Unuturum yeni baharları
Sevgiyi de unuttururum.
Sen unutturmazsın değil mi?