Dedemin Bastonu Şiiri - Osman Alpsoy

Dedemin bastonu gürgen dalından.
Her zaman yanına alıyor dedem.
Kimseler anlamaz onun halinden.
Bastonla baş başa kalıyor dedem.

Üç aylığı alıp cebi dolunca.
Sakalı sıvazlar fırsat bulunca.
İştaha gelip de keyfi olunca.
Şöyle gevrek gevrek gülüyor dedem.

Ömrüne dalgalar vurup yalarken.
Sayılı günleri bir bir solarken.
Ninemin resmine bakıp dalarken.
Bazen gözyaşını siliyor dedem.

Dedem çok çapkındır bakıp naz etme.
Hilal kaşlarını yıkıp göz etme.
Yanında kadından kızdan söz etme.
Zevkinden dört köşe oluyor dedem.

Dedemin bastonu onda kalıcı.
Sanki samurayın keskin kılıcı.
Cevizi bademi hatta alıcı.
Vurunca ortadan bölüyor dedem.

Dedemin bastonu sivri mi.
Tuttuğu tarafı biraz değirmi.
Sanırsın ki yaşı on dokuz yirmi.
Vurunca duvarı deliyor dedem.

Dedemin bastonu süslü cilalı.
Kondurmuş üstüne yıldız hilali.
Dede değil sanki yedi belalı.
Her gün bir kavgadan geliyor dedem.

Dedemin bastonu tespihi nerde.
Kurulsun mindere havadar yerde.
Kendi yaşlansa da gençlik var serde.
Dondurma bulunca yalıyor dedem.

Everelim dedik gel dede seni.
Güzel kokular sür giy elbiseni.
Damat olacaksın kolla enseni.
Gerdek adetini biliyor dedem.

Dedemin bastonu kaldı asılı.
Bir günlük karısı şimdi küsülü.
Gerdek yaramadı sözün hasılı.
Yetişin komşular ölüyor dedem.

(10 şubat 2005)