Dağların Ardına Şiiri - Ozan Efe

dağların ardına kura koymuş da
methettikçe şiir düzmedim sana
gölleri yurduna duru suymuş da
fethettikçe sihir yüzmedim sana

başıma gelenler söylense destan
utanmadan ağlar yelense Mestan
ne bahçesi kaldı ne gerek bostan
zehrettikçe şehir üzmedim sanma

Allah yaratmış da kulum bilmiyor
zorluğun zorundan zulüm ilmiyor
akan göz yaşından gülüm silmiyor
boz bulanık nehir büzmedim sanma

ne büyüğü sayar ne küçük sever
ne yanmış gişedir ne açık söver
dayanmış şişedir ne kaçık döver
öfke gönlü kahir ezmedim sanma

dilimde türküdür gönlü rengarenk
yelimde korkutur canlındır hevenk
telimde şarkıdır mosmorunda cenk
boğazımda zehir dizmedim sanma

yüzün sayfadadır özün ver bana
hüzün tayfladır da sözün ger ana
gözün halfadadır tözün de bana
göremeden zahir çizmedim sanma

ayrılıktan rengi katrandan kara
kapanmaz yürekten istersen ara
hüznünde sararmış düşersen dara
Zühresiz de tahir sızmadım sanma

bağlamış geceden nic’olur demem
dağlamış ciğerden adım gidemem
çağlamış ırmaktan öfkem ödemem
soluk ötem ahir kazmadım sanma

gözyaşı dinmedi gör nasıl yağar
böyle itmek değil güneş de doğar
ölümden berbatmış acıdan yığar
ustalığın mahir azmadım sanma

sevdam ne zor imiş başıma bela
korkar mı sanırsın üç beş ay yıla
ozan efem döngel salsam bayıla
alaboram tehir yozmadım sanma

281111denizlimziyayanazire