Coşkun Akan Sesiyle Şiiri - Zeki Tüyen

ne zaman aşkı düşünse insan yalnızlığından
modern çağların hüznü çöker önüne
omuzunda ağır bir yük gibi umutsuzluk
yüzünde harita gibi ağrılar dolanıp durur
derin fısıltıları haykırır sessiz duyulan zaman
belli ki bakışın anlamını yitirmişiz çoktandır
sanki aşk şiiri yazmaktan utanıyoruz artık
kelime oyunları arasında boğuluyoruz sanki
duygulardan utanıyoruz belki ne bileyim
belki robotlaşıyoruz farkına varmadan
bireysellik, emoji, sembol, hipnoz falan filan
boşluğun sarıp sarmalaması her yanımızı durmadan

şimdi kuşlar uyur uykuların son deminde
hüzzam şarkılar uyanır gecenin bir yerinde
herkesin hikayesi saklıyken kendine sessizce
hangi tutsaklık nasıl dayanır bunca bilinmeze
ve güneşli öğle vakitleri örneğin
güzeldir anıları hatırlamak için gönlünce
dalından koparıp ta sevgiyi
bir karanfil çiçeği gibi
yakana taktıysan eğer

gök gürledi içimde iki elin nesiyle
sonra içim kabardı birden
yürüdüm bir derenin coşkun akan sesiyle

istanbul; 20.02.2022