Çok Uzak Şiiri - Hüseyin Cayıklı

Çok uzak bir zamana aittik.
Oysa ellerimiz daha yeni tanışmıştı.Tenin tenime alışmaya çalışıyordu...Çok kolay olmuştu aşk.
toz pembe hayaller görmek istemiyorduk...
Düşünmeden olmuyordu...En güzel aşkı yaşıyorduk.
Biteceğini biliyorduk.
Bir şeyler vardı içimizde zamana karşı yarışıyorduk.
Herşeyin tükeneceğine inanmıyorduk, Bir şeyler kalacaktı biryerlede(kalbimizmydi) çelişkisi içindeydik...Biz aşı bu zamanda yaşamıyorduk.oysa yeni anlıyor insan acıların kaldığına...Çok uzak bir yerlerden yazıyorum kalemim bile artık ağır geliyor.
Resimlerine bakmak gelmiyor içimden.
aslında korkuyorum geçmişimle yüzleşmekten...
Şimdi anlıyor insan derdest edilmiş hayaller resimlerin bulunduğu albümdeymiş.Üşümüyor ellerim, tenim unutmuş sen.Ama o düşüncelerim benim yargılanacak suçum...Uzak bir şehirdesin uzak biryerlere kar yağıyor bu şehir üşüyor.Arada sırada bana ders oluyor sensizlik sokaklar ıslak...Anneler masal anlatıyor çocuklarına.Sokaklar, sokak lambalarının iz düşümleriyle yarenlik ediyor hayatıma...Bir ben sana muhtaç, bir ben sana ellerini arıyorum.Bitmiş bir aşk bitecek aşkların teminatını peşin ödüyor.Ben şimdi anlıyorum geçmişimdeki hatalarımı...