Çok İmgeli Bir Yüzü Vardır Şehrin

Eski bir söz gibi anılmak
cildi çürük kitaplarda
hecelenmek ihtiyari sohbetlerde
anlamaz çocuklar eski dilin iniltisini
belki yürekleri atmıyordur henüz
kim bilir?

1.
Dışımda kalıyor suratım aynalara bakınca
ve söz sessiz. Sarsmıyor beni kelimeler
dağa çarpıp geri dönen rüzgar gibi
dirençsiz
yorgun. / ya da
kendini suya yaklaştıran kirli yüz
güneşten acınmayı bekleyen buğday başağı
kadar onur sahibi.

Yaklaşıyorum her şeye rağmen
sözlerin, aşkların ve insanların
yani şehrin ben olan taraflarına
işte ateş körüklüyor gözlerim
tencerede kaynayan sudur öfkem
hızlı ve hınçla iniyorum
insana ait bütün meydanlara
korkutmayacak gördüklerim
ve yıldırmayacak tüm yaşananlar...

2.
Çok imgeli bir yüzü vardır şehrin...

Ne zaman baksam kirli sulara
orda
kadın teninden dökülen sabun görürüm
kırılan çocuk yüzü / alıngan
karanlık yağmur / neon ışıkları...
ışıksızlıktır belki yolları geçilmez kılan
belki aşksızlık yağmuru karanlık yağdıran
oysa kimse almıyor yüreğini aynaların dışına
alnında akıp giden nehirleri...

Kaslarım geriniyor utancından
neden kopmaz boynumun damarları
kavidir çünkü hamuru insanın
yüklenmiştir kul olma bilincini
maveradan
dağlar ne ki
gerinen kaslarım karşısında
demiri öğüten örs
sahili döven azgın su...
ben, yani ben-i adem
yani esirgeyen ve bağışlayan adına
halifesi ben olan yeryüzünün
iniyorum şehre her şeye rağmen
korkutmayacak gördüklerim
ve yıldırmayacak tüm yaşananlar....