Bu Benim Kendimi Durmamdır

Çıkardım paslı kılıcımı
bayrak açtım
ve batır alnımla
safına geçtim savaşçıların
şeytanı ürkütecek bir yüreğim var artık
üstelik öfkeliyim
korkum yok bu yüzden
atımı sürüyorum meydanlara...

I.
Çocukken
ne koşular yaşadım
uzun boylu heyecanlar uçurtmalar peşinde
vakti tükettim kirli arkların kenarında
sapanların arkasından bakardım
kanat çırpışlarına kuşların
(içimde kopacak fırtınalardan kendime bir
pay çıkarmam gerektiğinin farkında değildim
o zamanlar)
yeni muziplikler
denenmemiş kafa kırma yöntemleri
aklımın ucundan geçerdi
havaya taş atarım burnumun üstüne bakarak
yalnız ben vardım yer ve gök arasında
rüzgardan hızlı
çıtadan çevik...
ama yanıldım işte

II.
Çocukluğumu yaşarken
tahtı çöktü milli şefin
artık el sallayamıyordu
kara treninin penceresinden
o savaş meydanlarının yenilmez eri ki
dişleri arasında çiğnendi kara bir oğlanının
özgürdüm
cebimde at kuyruğu tuzaklar
koltuğum altında elifbam
diz çökerdim önünde
mahallenin nur yüzlü hatun hocasının

özgürdüm yahut öyle sanıyordum
tutulmuştu oysa yollar
meydanlar, balkonlar, kapı önleri
yağmur kan
ıssızlık korku vagonu
pencerelerin önlerinde mavi gözleriyle çocuklar
uzanır ve şehri taşırlardı
uçurtmalarla bulutlara
nice devler devrildi
çocukluğumun seksen öncesinde
kan, barut ve çığlıklar
militan kurşunlar
ucuz palavralar
geçti ihtilal kayıtlarına

1988