Cihangir Özyürük Şiirleri - Şair Cihangi ...

Aslında bir şükürle başladı bizim hikaye.
Şükreden insanlara çok saygı duyardım,
Allah ta seni nasip etti bana.
Hani derler ya evlilikte acı tatlı günler olur diye,
Biz birlikte her türlüsünü tattık be gülüm.
Tüm acılarıma, tüm dertlerime ortak oldun.

Hep tek başımaydım, yalnızdım bu hayat kavgamda.
Kimseden medet ummadım, kimse de yoktu arkamda.
Akıntıya tek kürek çektim kollarım kopasıya,
Bu yaşıma, bu halime anca geldim tek tabanca.

Başkaları gibi dayanağım olmadı, yaslandım kendi sırtıma.

Sevmek kutsal bir ibadet;
Ta ruhundan sevmesini bilirsen,
Yüreğinden tutup, gönül teline dokunup,
İrem bağında yol almayı bilirsen.
Sevmek kutsal bir ibadet;
Gözlerinde ışığı, ruhunda huzuru,

Bak yine Eylül denen boyacı geldi yaprakları sarıya boyamaya.
Yavaş yavaş soğudu hava,
başladım yazlıkları, dolaba koymaya.
Her mevsimin kendine has güzellikleri yokmuydu? Hani nerede?
Sebepsiz hüzün kaplıyor içimi.
Yaram Eylül’de başlıyor kanamaya.

Keşke bir yolu olsa da yapışsam yakasına gençliğimin,
Böyle dolu dizgin nereye koşturuyorsun diye.
Gelecekten umarsız, böyle pervasız nereye?
Hiç mi yorulmayacak bedenin seyyahi yaşamaktan?
Hiç mi sıkılmayacak canın yersiz yurtsuz olmaktan?
Yok mu diyeceğim yarına dair bir hayalin bir düşüncen?

Denizi damla damla sayarım sana
Yeter ki ömrümden gitme...
Çünkü sen gidersen demiz biter,
Hüzün çöker duygularıma;
Dinlediğim hiç bir şarkı anlam içermez,
Düşündürmez geçmişe dair. Tadım tuzum kalmaz , yok olur benliğim.

Bizde mavidir her şey,
Aşklar, ümitler, özlemler.
Yürekler katran karası olsa da hayaller hep mavi.
Bazen depreşir taa uzaklarda hasret yangını,
İşte o zaman kopkoyu bir mavi kaplar her yanını.
Sığamazsın kabına, koca derya dar gelir.

Hey sen! ucu bucağı olmayan mavi atlas,
O ihtişamın o heybetin yetermi hasretimi örtmeye?
Yeter mi dalgalarının boyu uzanıp ta gözyaşlarımı silmeye?
Peki ya o eşsiz uğultun eşlik edebilir mi gönül dağı’nı söylemeye?

Ne heybetin yeter ne kudretin hasretimi dindirmeye.

Ne bahar geçsin ömrümden eksilen,
ne hüzzam çalsın nağmelerde beni ağlatan. Ne çiçek açsin, Ne yağmur yağsin,
ne kuş ötsün, Ne yüzler gülsün,
sen ömrümü viran ettiğinde...

Tutamıyorum zamanın yelesinden,
Rüzgâr gibi soluksuzca koşuyor,
Dolu dizgin, dört nala, durmaksızın.
Geçmişin yanlışlığıyla doğruluğunu tartamadan...
Kavga dövüş mücadelem hayat sahnesinde sergilenen,
Yıkık dökük hikayenin hepten harap finali.