Çığlık çığlığa sessizlik

Şimdi haritaların üstünden enkaz dumanı tüten şehirlerinde hiç yaşanmamış gibi duran adresler arasında dolaşıyorum., yanımda dünleri kayıp bir çocuk yürüyor… Ellerini sımsıkı tutuyorum…
Ne bir kuş var gökyüzünde aradığımız adresi soracak ne de bir balık kıpırtısı denizde… Ya maviler dersen., eline fırçayı alan üstünü boyamış istediği renge…
. ,
Çocuğa dönüyorum yavaşça.,
‘hadi sen uçurtma ol şimdi ben de sandala benzeteyim kendimi., öyle arayalım aradığımız adresleri., ne dersin’ diyorum...
Peki der gibi başını sallıyor...
. ,
Ama aradığımız adreslerin hepsi birden silinmiş sanki yaşanmışlığın adres defterinden.., bulamıyoruz... Çocuk birden elini kurtarıp elimden koşarak kayboluyor toz-duman arasında...
. . . ,
Şimdi biz-bize gökyüzündeyiz., havada gene bulut yok…
Denizlerdeyiz., bir süs havuzu gibi sakin denizlerde., dalga yok...
Dört yanımızdan ipini kopartmış uçurtmalar., küreğini kaybetmiş sandallar geçiyor çığlık çığlığa…
. ,
Ve arkamızdan., çok uzaklardan annesini kaybetmiş çocuk., çocuklarını kaybetmiş annelerin gözyaşları geliyor., bulutsuz havaya yağmur., sakin denizlere dalga oluyor…
Ve biz., hepimiz giderek bütün gözlerden uzaklaşıp., kayboluyoruz…
.
.
Cevat Çeştepe-2017/2023
"Çocuklukla başlar kaybetmeler"