Çete Şiiri - Mustafa Erkenekli

Aslında bu şiire bir hikâye yazmaya gerek olmadığını düşünüyorum ama antoloji içinde sadece şiir değil, nesir seven dostlar da olduğunu bildiğimden şiirin ayrıntısını anlatmak istiyorum. Evet… Çocuktuk o zamanlar. Kendimizce düşlerimiz, oyunlarımız ve geleceğe dair umutlarımız vardı. ÇETE kelimesi şimdiki anlamından çok uzak, “Gayrimeşru iş yapan insanlar birlikteliği” anlamında değil de “Ortak bir gaye için bir araya gelen çocukların, yazılı olmayan kurallar dâhilinde oluşturduğu birliktelik” anlamında idi. En sevdiğimiz oyuncağımız, kendi alın teri ve göz nurumuz olan telden arabalarımızdı. Eski teyp kaseti şeritlerini keser, arabalarımızı bir güzel de süslerdik. Mahallemiz şehrin dışındaydı ve yaklaşık 500 metre kadar gidince dağlara ulaşıyorduk. Kendi aklımızca evde işe yarayacağını düşündüğümüz küçük ağaç parçalarını toplar, arabalarımıza yükler ve geri dönerdik. Özellikle bağ bozumu zamanı, pekmez kaynayan kazanların içinde oluşan pekmezköpüklerini yalamak için tam olarak kaşık şeklinde olmasa da taş fırınlarda kullanılan ahşap küreklere benzer kaşıklar yapardık. Kocaman kazanın etrafında bir daire oluşturur o köpüğün eşsiz tadı ve kokusuyla, hem karnımızı hem de ruhumuzu doyururduk. Çok sık olmasa da mahallemizden düğün konvoyları geçerdi. Yolun en dar kısmını iğde çalıları ile kapatır, düğün sahibinden bahşiş alırdık. O zamanlar plastik top çok pahalı olmalıydı ki, bir top parası alıncaya kadar konvoyun geçmesine izin vermezdik. Ne zaman ki bir top parası birikir, o zaman o iğde çalılarını yoldan kaldırdığımız gibi mahalle bakkalı Mehmet Emmi’nin dükkânında alırdık soluğu... Oyun alanımız, demiryolunun kenarındaki boş arsalar olur, maçlarımız esnasında herhangi birimizin canı yanmasın diye kesinlikle kasıtlı olarak faul yapmazdık. İsimleri yıllar öncesinden gelen oyunlar oynardık. Bu oyunların isimlerinin bir kısmının ne anlama geldiğini bilmekle beraber çoğunu bizler de bilmezdik. Oyunbozanlık olmaması için içimizde doğruluğuna inanılan arkadaşlarımız hakem olur, diğerleri de kayıtsız şartsız ona itaat ederdi. Evlerimizin az uzağında, meyve-sebze bahçeleri vardı. O bahçelerin su ihtiyacı, uygun bir yere açılmış olan kuyulardan temin edilirdi. Yüzmeyi iyi bilen ve nefesine güvenen arkadaşlarımız kuyuların dibine dalar, bir avuç kum ile yüzeye çıkarlardı. Sudan henüz çıkmış olan arkadaşımız gözlerini silinceye kadar güneşin de etkisiyle gözleri daha bir güzel görünürdü. Açıkçası; fakirdik de… Bir olta alacak paramız bile olmaz, annemizin veya komşumuzun ördüğü naylon oya iplerinden yeteri kadar alır, bulduğumuz topluiğneleri de olta iğnesi şeklinde bükerek, göl kenarındaki sazlık ile bağlantısı olan derelerde, uzunlukları 5–15 santim arasında olan balıklar yakalardık. Evlerimizin üstü topraktı ve damda biriken sular için tahliye olukları olur, havanın soğuk olduğu günlerde, oluklardan aşağıya doğru buzlar sallanırdı. Kar yağmaya başlayıp da 15–20 santim kadar olunca, durmasını bile beklemeden sokağa çıkar, kar üzerinde kaymaya başlardık. Birkaç kez don olunca özellikle gölgede kalan karlar, tane tane olur, o karların içine pekmez karıştırarak “Karsambaç” yapar ve yerdik. Sadece sevinçlerimize değil, dertlerimize de ortak olurduk. Mahallede düğün varsa herkes gider, en küçük üzücü bir olayda da yine herkes orada olurdu. Dağlardan çeşit çeşit çiçekler toplar, özellikle okul zamanları öğretmenlerimize götürürdük. Zamanın bülbülü olan âşıklar, adam gibi sever, asla sevgisinin içine maddiyatı katmazlardı. Her şey gibi, sevgiler de saf ve duru idi. Tatil günlerinde sabahtan akşama kadar aç-susuz oyun oynar, yorulurduk. Ama bu yorgunluk asla bizi yıldırmaz, akşam yemeğinin ardından yine sokağa fırlardık. Çoğu zaman cam misket bulamaz, çamurdan kendimiz misket yapardık. Özellikle ilkbahar ve sonbahar aylarında en büyük eğlencemiz misket oynamaktı. Bir an geçmişi düşünüp, bize “ÇETE” denildiği günleri ve o zamanki haşarılıklarımızı hatırlayınca, ister istemez şiirin finali de küçük bir kıyas ile bitti. Selam ve saygılarımla…