Cengiz Çetik Şiirleri - Şair Cengiz Çetik

Aramızdaki bukalemunlar
Dolanır durur çevremizde
Kimi zaman politikacı olur
Kimi zaman esnaf
Girer kılıktan kılığa
Dolanır durur her meslekte

Gözünün rengini
Gülüşünün sıcaklığını
Gamzeli edanı
Fotoğraflardaki anılarını
Arasam da şimdi
Anladım ki

Sabah uyandığımda göremezsem
Tatlı gülücüklerini öpemezsem
Kucaklayıp sevemezsem
Sensiz hayatı, ne yapayım söyle

Goncalar açarken gülümserse

Bir zamanlar, küçük bir kasabada, Saffet (Karabacak lakaplı) adında; saf ve temiz yürekli biri yaşıyordu. İri yarı, elinde baston olarak kullandığı kalın bir dal parçası, üzerinde yırtık siyah bir paltosu ve kirden yüzü, sakalı kararmış biri yaşardı. Pek kimseyle konuşmaz ya da konuşmak istemezdi. Askerlikten önce, güreşlerde onun sırtını yere getiren olmamıştı. Bilek güreşlerinde de kimse ona dayanamıyordu. Ne olduysa askerlik dönüşü oldu.

Birgün evleri gece yarısı yanınca anne ve babası öldü. Nedense o gün, Saffet evde yoktu. Kimseye söyleyemedi nerede olduğunu. O günden sonra, ağzını bıçak açmadı. Kendini yargılayıp infaz etmişti sanki. Evlerinin bahçesine konu komşu tek odalı kulübe yaptılar.

Hergün kasabanın dışındaki küçük kulübesinden çıkar, köyün zenginlerinden (ağası diyelim) birinin bahçesine gider, saatlerce çalışırdı. Ağasının çağırmamasına rağmen giderdi. O zamanlar bunun nedenini kimse bilmiyordu. Ya da bilenler vardı da susuyordu. Ağası bir tek onunla ilgilenmez, teşekkür bile etmezdi yaptıklarına. Ama o, yine de giderdi hiç aldırmadan. Orada olmaktan mutluluk duyardı. Önüne bir tas çorba ve bir kuru ekmek verip, gönderirlerdi. Hiç teşekkür eden olmamıştı çalıştığı için. Belki de o, teşekkürü de beklemiyordu.

Ne zaman geldik bugünlere
Fark edemedim
Daha dün tanışmıştık
Şu köşede
Göz göze gelmiştik
Farkında olmadan akıp gitmişti

Kadın:
Bana bugün
ruhumu okşayacak
sözler söyler misin?

Erkek:

Bunalımdan öteye gidiş mi var
Gittiğin yerden dönüş mü var
Sen ne yaptın arkadaşım
Sevdiklerine garezin mi var

Sarmışsa dört bir yanını borç batağın

Alle derler adına
Nedir derdi bilmezler
Gezer durur sokaklarda
Kimse bilmez içini
Üç gün orda, beş gün burda
Yaşar durur hayatını

Nazlı bir çiçektin, boynunu büktün, yaktın
Yangın yüreğimle,”yazgımsın” dedim, olmadın
En büyük vurgunu gözlerinden yedim, kaçtın
Sabırla ördüğüm sevdamı sevmedin, gittin
Sessiz bu gidişinle ben, ölebilirim kalan aşkınla

-I-
Her nefesin, bütün şiddetiyle içimi yakarken
Nasıl girdi bilemezsin, aşkın soluğu ciğerlerime
Süzülerek geçerken damarlarımın nehirlerinden
Nefesin nefesime karışarak, hayat verdin yeniden