Cem Büyükkaya Şiirleri - Şair Cem Büyükkaya

Ne zaman seni düşünecek olsam...Bu şehre hüzün yağar seni her andığımda…Ne zaman ansam adını; Yağmurlar,göz yaşına döner...Karışır yüreğimde ki karanlığa...Islak sokaklara dönerken yüzümdeki çizgiler...Issız kuytular kadar kimsesiz...Yapayalnız yürürüm kendi göz yaşımda ıslanan sokaklarımda...Sensizliğimden öyle çaresiz,amaçsız,mesnetsiz...Serseri bir kurşun kadar adressiz düşerim yokluğunun narına...


Ne zaman düşünecek olsam gidişini...Bu şehir dar geliyor bana...Her yanı sessiz,her yer sensiz...Kendi çıkmazlarımda kayboluyorum...Sensiz bu şehir düşman bana gülüm...Her yanı tuzak,her yanı yangın yeri...Dokunsam yanıyorum...İçime sığmayan sitemlerim,yarım kalmış sözcükler gibi diziliyor boğazıma...Nefes dahi alamıyorum...

Saat sabahın beşi...Umutsuzum...Gözlerim bir sarhoşun bakışlarından farksız...Umutsa sönük bir mum alevi kadar aciz titremekte yüreğimde bir köşede...Sessiz usul,yalanlardan arındırıyorum kendimi...Kirlenmemiş bir parça toprak kaldıysa eğer bu şehirde...Oraya atıyorum kendimi...Varlığım bir kuş kadar hafif...Kanat çırpmaya dermanım yok oysa...Olsa uçacağım biliyorum...Saat sabahın beşi...Kimim ben? Neredeyim? Neden bu suskunluğum? Neden bu kadar çaresizim? Hiç bir fikrim yok...Saat sabahın beşi...Hava aydınlanıyor yavaş yavaş...Oysa benim karanlığım hala nöbette...İçimde pusu kurmuş kirli aldatılmışlıklar...Kendi benliğim dahil herkes ardımdan gülüşüyor,alay ediyor sanki...Aynalarda sahte bir ben...Ben değil...Benden fersahlarca öte kirlenmiş bir geçmişin faili meçhul maktulü...Ölüm bile çıkar yol değil...Bu çaresiz halime...

Hiç bilmediğim varlığında dem tutmakmış seni özlemek...

Hiç duymadığım kokunla sarhoş olmak...

Kaybedip kaybedip bulmakmış hiç dokunmadığım ellerini

Oyun bitmişti...Vefa dediğin az önce çarpıp gittiği kapının ardında kalmıştı...Sevdaysa bende kalan bir kaç şeyden biriydi...Ki zaten sevdayı taşıyan yalnızca bendim yine değişmemişti...Oyun bitmişti işte...Aşka dair ne varsa gitmişti onunla beraber...Daha son bakışında sarmıştı yalnızlığın acısı her yanımı...Son adımını atarken içimden gitme kal çığlıkları yükseliyordu,dilim aksine lal olup kalıyordu...Oysa ne çok isterdim gitme kal diyebilmeyi...Gitme diye yalvarırcasına sarılsa mıydım yoksa ayaklarına? Kapıyı mı kilitleseydim? Ağladığımı görme diye başımı çevireceğime,hıçkıra hıçkıra ağlasa mıydım gitme kal diye?

Oyun bitmişti...Aşk dediğin daha az evvel yüzüme vurup gittiği kapının ardında kalmıştı...Koca bir kor tanesini avuçlarıma alıp yüreğime doldururcasına içim yanıyordu...Oyun bitmişti işte....Umudum,düşlerim,inançlarım ona büyüttüğüm ne varsa gitmişti onunla beraber...İlk kez bu kadar ıssız,ilk kez bu kadar yalnızdı sanki...Karanlık ilk kez sanki bu kadar siyaha bulanmıştı...Suskundum,tek başınalığım ilk kez bu kadar büyüyordu içimde...Ve aşıktım,işte en çok da bu koyuyordu içime...Şaşkındım,yıkılmıştım.Kumdan kaleleri yerle bir olmuş bir çocuk gibiydim sen çıkıp gittiğinde...Avuçlarımda ansızın yazılmış bir ayrılık...Apansız bir kurşun gibi çıkıp gidişinle vurulmuşum belki bin yerimden...

Bir masaldı belki sevdamız kim bilir? Gerçekse daha az önce yıkıp gittiğin kapının ardında benimle kalandı...Oyun bitmişti...Ve her şey bitmişti seninle beraber...Ne anlamı olacak ki bundan sonra yazacağım şiirlerin...Ardında kalanları mı anlatacağım? Yoksa yarım kalanları mı? Hangi güzelliği,neyi koyabilirim ki senin yerine? Hiç...Hiç bir şeyi.....! ! !

Sen her şeyimdin benim...Varlığım...Var oluş sebebim...Kayıp şehirler kadar derinlerde saklanırken yarınlarım...Acıya tutunmak belasında,uçurumlara düşerken içten içe varlığım...Hüzünler filizlenirken rüyalarımda,aklım sonsuz uçurumların kenarında kayboluşa,yüreğim tükenişe bin inatla direnirken...Sen tuttun ellerimden,ben sana tutundum...Sarımsı bir dost eli,sıcacık bir gülüş gibi usulca sarılıp umuduna...Hoyrat rüzgarlar gibi dolanırdı şefkatli kollarında ruhum...Sarar,sarmalardı ikimizi de bu deli fırtına...Savrulurdu bütün hüzünlerim varlığında...Gülümseyişlerin de tazelenirdi baharlar,gül teninde türküler bestelenirdi.Oysa ben,yanındayken bile deliler gibi seni özlerdim...Sen her şeyimdin benim...Düşlerim varlığında özgür kanatlar gibi salınırken sınırsız,sonra dokununca gözlerin gözlerime apansız,ben sevdana hep yeni baştan alevlenirdim...Kollarında dingin denizler gibi dinlenir,varlığında bülbül misali dillenirdim... Devam Edecek...

H azan mevsimi şimdi ömrümün,

Ü ç köşeli mendilim sararmış bir köşede.

S alına salına yürüyen delikanlı,

Biri usulca eğilmiş içten ve samimi bir ses tonuyla
Haydi,özgürsün diyor bu gece...
Yaşaması değilse de,hayal etmesi dilediğin kadar...
Zincirlerin yok bu gece,
Kilitli kapıların ardında hınzır gülüşleri ya da kaderin...