Cem Büyükkaya Şiirleri - Şair Cem Büyükkaya

Susar,bakışırdık gecenin orta yerinde,öylece dururduk belki saatlerce...Susar öyle anlaşırdık...Gözlerin gözlerime değince en çok da o zaman anlardım beni ne çok sevdiğini...Sımsıkı sarılışından anlardım bir de beni ne çok özlediğini...Susar,hiç konuşmazdık...Susar öyle anlaşırdık...Ellerin ellerime değince yangınım olur,sıkı sıkı tutuşundan anlardım bensiz olmak istemediğini...Oysa sen hiç söylemezdin neler hissettiğini...Ben senin her halinden anlardım,aslında beni ne denli önemsediğini...

Susar bakışırdık gecenin orta yerinde,biri birimize ne çok da yakışırdık...Susar öyle anlaşırdık...Başını göğsüme yaslardım ben önce,sonra uzun uzun düşler kurardık...İçinde yalnız ikimizin olduğu bir dünya kurardık her gökyüzüne baktığımızda...Tenlerimiz biri birine dokunduğunda yüreklerimiz kanatlanırcasına uçardık...Susar,hiç konuşmazdık...Sarılır kalırdık öyle belki saatlerce de hiç sıkılmazdık...Susar öyle anlaşırdık...

Susar bakışırdık gecenin orta yerinde...Susar öyle anlaşırdık...Uzaktan bir rüzgar gelir dokunuverirdi masum yüzüne...Usulca alır sarardı kollarına ikimizi...Nasıl da insafsızca dönerdi akrep ve yelkovan...Nasıl da bir çırpı da geçip giderdi senli zaman...Ayrılık vakti gelip çatınca...Ağlamaklı bir yalnızlık sarardı her ikimizi de ansızın...Doyamazdım sana anlasana...Kopamazdım senden...Oysa ben yanındayken bile özlerdim seni...Sabahlar olmasın,zaman dursun isterdim senin yanında...Öylece dondurabilmek isterdim oysa bütün güzellikleri varlığında...Ayrılık vakti gelip çatınca kaşların da çatılır,düşerdi yüzün...Hüzünlü bir ton da sesin titreyerek ' Yine gel :) ' derdin bana...Gözlerin dolardı,fark ederdim...Sen onu da belli etmezdin...Ben senin her halinden anlardım,aslında içten içe çığlık çığlığa haykırıdın gitme kal diye...Yutkunurdun,birden bire güçlenerek Hoşçakal derdin...Yine Gel...' Gelirim elbet,geleceğim...Keşke hiç gitmesem...Keşke hep yanında kalabilsem sevdiğim '

Öyle garip bir hüzün kaplamış bu akşam içimi...Odam kimsesizliğimle dolup taşıyorken bir yandan,bir yandan içimde yüzünü bile görmediğim bir sevda can buluyor oysa daha yeni yeni...Daha varlığını bilmeden yokluğun tutuyor beni...Daralıyorum...Çıkıyorum balkona,gökyüzüne dikiyorum bakışlarımı...Seni düşlüyorum sınırları belli belirsiz...Seni resmediyorum yıldızlarda alabildiğince...İçten içe kıvranan bir telaşla savruluyorum düşüncelerimde...Bir den bire tuhaf bir teselli kaplıyor yüreğimi seni düşündükçe...Benimle aynı gökyüzüne bakıyor diyorum ne de olsa...Aynı havayı soluyoruz ikimiz de aynı şehirde olamasak da...Aynı ay,aynı karanlık,aynı hüzünlü aydınlık vuruyor pencerelerimizden...Seslensem duyar mı bilmem? Rüzgara karışsam gider bulur mu varlığım onu...Alır tutar mı,sarar mı...Dokunabilir miyim usulca yüzüne? Dudaklarında takılıp kalabilir miyim bir dua gibi? Saklı bahçelerin de bir gül goncası gibi durabilir miyim? Gül teninde dolanıp,çocuksu gülüşlerine tutulabilir miyim ya da?

Sensizliğe yol almak korkutuyordu en çok beni...Sensiz olmakla başlayan,sensiz ölmekle son bulan karanlık bir yol...İçinde başka sevdalar yer bulacaktı belki yüreğimde...Başka masallar dinleyecekti belki içimdeki çocuk...Susmayacaktım,belki bir daha hiç gülmeyecektim kimbilir...Bir daha sevmeyecek belki,hiç kimseye,hiç bir şeye değer vermeyecektim...Unutmayacaktım çıkıp gidişini.Sana son kez baktığımda ki içimden kopan parça yara olup kanayacaktı belki bir ömür...Pişmanlığım dağlar kadar oturacaktı içime...Belki bir daha geri dönemeyecektim bile...

Devam edecek...

Seni sevdiÄŸimi unut...YazdıÄŸım onca şiiri,sensiz sabahlarımı,gözyaşlarımı herşeyi ama her şeyi...Unut beni ve bana ait olan her şeyi...Aklından bile geçirme sakın...Adımı bile anma bir süre...Üzülür müyüm,kırılır mıyım aldırma...Bırak sen deÄŸil,yüreÄŸin çaÄŸırsın beni...Bırak içinden bir ses söylesin benim adımı sana...Sen deÄŸil,içinde ki sen özlesin,arasın beni...Sen unut,ısrarla düşünme beni...Bırak ruhun söylesin sana gideceÄŸin yolu...Sen düşünme,sen unut...Bin inatla,bir an bile...Bırak sen deÄŸil,yüreÄŸin götürsün seni gideceÄŸin yere...Sakın aldırma,bu kararsızlıÄŸın can yakışına...Bir an bile vazgeçme ama...Bırak kendini hayatın akışına...Sen unut! Ä°nadına sevme beni...Bırak,bırak yüreÄŸin çaÄŸırsın seni gittiÄŸi yere ardı sıra...

Yoksun...Oysa nasıl korkardım sensizliğimden hatırlıyor musun? Nasıl ürkerdim geceleri karanlıktan çocuklar gibi...Nasıl saklanırdım kendi benliğime,nasıl çekilirdim içime...Kendi kabuğumda gizlenirdim bütün o kapımda bekleyen acı yükünden kurtulabilmek için...Seni tutabilmek için nasıl da çırpınırdım...Nasıl bakardım gözlerinin içine...Nasıl titrerdim üzerine...Nasıl sakınırdım seni kendimden bile...Yanımda kalmanı,yanında olmayı nasıl dilerdim...Kollarımda kalman için,dizlerimde durman için nasıl yalvarırdım içten içe...Ruhum varlığının esaretinde kaç sabahı bekledim öyle ümitsizce...Kaç geceden kaldım öyle bir başına nöbette...

Kaç yalnızlık savaşından tek vücut çıktı bu gönül? Kaç yangının orta yerinde yitirmedi ümidini? Ne fırtınalara,ne boranlara göğüs gerdide vermedi düşlerini...Çaldırmadı oyuncağını içimdeki deli çocuk...Hayat zalimine bir olsun boyun eğmedi...Düştü,düşürüldü belki zaman zaman...Süründü,sürüldü...Ağlamaklı bir halde iken güldü.Aslında yalandı gülümseyişleri.Sertti,soğuktu içten içe mevsimleri...Üşüdü,durmadı...Yılmadı umut etmekten...Bir an için bile vazgeçmedi geleceğe inanmaktan...Her yanı yara içinde bile yürüdü...Yürümedi,koştu yalınayak cam kırıkları üzerine...Parçalanırcasına koştu yarınlara,durmadı...Ve yorulmadı geçmişini de sırtında taşımaktan...
Yüzünde kalan hüznü savurdu hep kendinden öteye,savrulurken bile...Hayata karşı durdu ya bir kere...Yenilmek yok,pes etmek hiç yok...Yeminler içti kan gövdesi siperlerinde...Yeminler hani, mutluluğu adına canı pahasına vazgeçmemeye...

Kaç gece heba oldu belki yıllar içinde...Kaç gözyaşı arta kaldı hep gülümseyişlerinin düşlerinde...Kaç gece yarısı karanlıklara boğuldu aydınlık yüzü...Karanlıklar,kahrolası ruhunu bastıran,onu alan,çalan...Mutluluk düşlerinden fersah fersah uzaklaştıran...Karanlıklar! ! ! Öyle ya çocuktu, öylesine korkuyordu karanlıktan? Ne maviye çalan düşleri büyüyordu karanlıklarda,ne avuçlarında tuttuğu umut kırıntılarını görebiliyordu...Korkuyordu karanlıklardan...Gökyüzüne asılmıyordu yarın diye başlayan cümleleri...Ve bitmek bilmeyecek gibi duran sonsuz bir boşluk gibiydi karanlık olduğunda geceleri...

Devam Edecek...

Yıl 80'di...Sonbahardı...Her birimiz bir yaprak gibi dökülüp,savruluyorduk oradan oraya...Yıl 80'di...Yasaklı sözlerle susuştuğumuz,gizliden bakışmalara,yan yana gelmelere korktuğumuz ihtilal zamanlarında sevmiştim ben seni...Gece yarısı baskınlarında talan edilmişti belki onlarca kez evim,odam...Didik didik aranmıştı bütün eşyalarım...Kitaplarımın aralarına dahi bakıyorlardı...Ve o zaman yasak kabul edilen ne varsa aldılar elimden...Öyle ya onca yasağın arasında sevmek ve sevdalanmak da yasak olmalıydı...Korktum,seni yüreğime sakladım bulamadılar...

(Devam Edecek...)

Ya inanmasaydım sana....Ya umut etmeseydim...Ya çıkıp gitseydim sen gibi,bu sevdadan...Dur diyebilir miydin bana? O kale gibi gururun engel olur muydu seni terk etmeme...Ya unutsaydım seni? Umurumda bile olmasaydı varlıÄŸın ya da yokluÄŸun...Gelir tutar mıydın seni içimde? Gözlerini dikip gözlerime...Gitme benden,gitme kal der miydin? Gitme kal! ! ! Bilmezdim? Gizliden büyüyecek sevdan topraklarımda.Kimseler dokunamayacak.Hiç kimse kirletemeyecek,bende ki varlıÄŸını...İçim parçalanırcasına depremler vuracak ardı ardına beni de,yine de seni hiç bir kuvvet yüreÄŸimden çıkartamayacak...Üstelik giderken söylememişken bana..."Sevdamı sakla,beni yaşat,sensizliÄŸimi al koynuna,acısa da canın bırakma,bu yangını sar,bu kor ateşi tut avuçlarında da,bensizliÄŸe sakın alışma..."Ya inanmasaydım sana! Ya umut etmeseydim? Ya çıkıp gitseydim sen gibi bu sevdadan...Ya vazgeçseydim...! ! !

Serseri bir kurşun gibiyim...Amaçsız,mesnetsiz...Faydasız avuntulardan çok uzak düşünceler kaplamışken benliğimi...Çaresiz direnişler gibi suskun kalıyor haykırışlarım...Bölünüyorum,sonra suskunluğumla dağılıyorum uzak şehirlere...Adresi belli olmayan isimsiz mektuplar gibi...Oradan oraya savrulup duruyorum,kuru bir yaprak misali...Dur,durak bilmeden...Korkuyorum,ne olacak sonum...Korkuyorum kör karanlık kuyular gibi bütün varlığım...Kendi boşluklarım da kaybolurcasına düşüyorum...Ve üşüyorum,açık pencerelerimden süzülen zemheri yalnızlığımdan... Ağlamak kar etmiyor geriye kalanlarla avunmama...Yüzümde asılı kalan acımsı gülümseyişte yetmiyor...Gitgide uzaklaşıyorum mutluluktan...Sensizliğe bir bataklık gibi saplanıyorum...Hiç bir çırpınış,hiç bir haykırışta geri döndürmüyor seni... Serseri bir kurşun gibiyim...Amaçsız,mesnetsiz...Dönüp dolaşıp kendimi vuruyorum...Ve taşımıyor artık hiç bir suçluluğu yorgun bedenim...Sonuçsuz ayaklanmalar geri duruyorken içimde...Bir bir boğazıma diziliyor bütün söyleyemediklerim...Yutkunuyorum,gelip yüreğime oturuyor senden ne kaldıysa geriye... Serseri bir kurşun gibiyim işte...Amaçsız,mesnetsiz...Bir o kadar çaresiz bir de...Biliyorum sonu yok bu gidişin...Biliyorum dinecek hızım...Çarpıp bir yere sonunda düşeceğim...Biliyorum dinecek hızım...Oysa bir amaç uğruna sıkılmayı dilerdim...Sana doğrulmalıydı belki de namlunun ucu...Sana saplanmalı ve içinde kalmalıydım...Belki de tam kalbinden vurmalıydım seni...Senin kollarında dinmeliydi hızım...Senin varlığında durulmalıydı içimde ki bu ince sızım...

Unuttum...Seni deÄŸil sensizliÄŸimi...Unuttum! ! ! Sevdanı deÄŸil yokluÄŸunu... Unuttum işte...Bütün o sensizliÄŸimde üzerime gelen her ne varsa,bir bir...Adım adım uzaklaştım acıya bulanmış,kirlenmiş geçmişimden...Oysa ne isyanlar dolanmıştı şiirlerime,kaç gece ezberlemiştim kaybettiÄŸim onca zamanın içinde gözlerimden geçenleri...Kaç uykulardan geri kalıpta,gözlerim kan çanaÄŸı aÄŸlaya aÄŸlaya sabaha uzanmıştım oysa...Unuttum...Ne varsa yokluÄŸundan arta kalan bana...İçimi acıtan,canımı yakan her ne varsa...Aldırmadım hayatın benden çaldıklarına bir olsun...Olsun dedim! Ne de olsa yerine konardı bütün kaybedilenler zaman dışında...Yansın canım,bırak parça parça bölüneyim yokluÄŸuna...Ne de olsa yine toplanırdım varlıÄŸınla...Aksın dedim gözyaşlarım,aksın kanlar isterse gözlerimden...Ne de olsa yerlerine umutlar biriktirirdim bir bakışınla...Bırak kırılsın yüreÄŸim,cam kırıkları gibi basayım yokluÄŸunu baÄŸrıma...Yaralar sarılır,iyileşir kaybedilenin aksine senli zamanlarda...Bütün acıları kendime sakladım,ihanetleri,yarım kalmışlıkları ve daha ne varsa can yakan...Sana yalnızca mutlu yarınları sakladım...Gülümseyişlerin sen de kalsın istedim...Mutlulukların sonra...Umudun hep var olsun istedim...DeÄŸmesin istedim yangınım yüreÄŸine...Haykırırken dahi sustum sesim duyulmasın diye...Fırtınalarda çoÄŸaldım hasretinle belki,sana deÄŸsin istemedim rüzgarının bile...Sustum,acım seni de sarmasın diye...Gün geldi boÄŸazımda düÄŸümlendi kelimeler,inatla kaleme sarıldım döktüm içimi nefretim aşkımı aşmasın diye...