Cem Büyükkaya Şiirleri - Şair Cem Büyükkaya

Şimdi vakit umudunun ertesi...Sensiz dünlerimi,senli yarınlara bağışlıyorum...Yüreğime dokunmuş bütün hasretlikleri,üzerine ay doğmayan,sonra sabahı bulmayan gece nöbetlerimi ardımda bırakıyorum...Ve susuyorum,sessiz çığlıklarımı kalbime gömüp,kanıyorsam da içime kanıyorum...Dilime vuran onca sitemi,acılarımdan arta kalan ihanetleriniyse görmezden geliyorum...İçinde senin olmadığın düşlerimi,adının geçmediği bütün mısralarımı da, birbir infaz ediyorum sorgu akşamlarında...Hüzne bulanmış gülümseyişlerimi asıp yüzüm,öyle yürüyorum...Bin yerinden kırılmış olsa da umutlarım...Aldırmıyor işte sana susamış yanım...

Aldırmıyor ya! Korkuyorum...?

Şimdi vakit umudunun ertesi...İçimde hasretliklerim vuslata dönmüş...Gurbetliklerim sılaya el açmış düşlerim de bile...Sensiz günlerim vurmuşsa bile ağır yaralarla gönlüme...Yine dermanı sen bilip düşmüşüm yitik bir umudun peşine...

" Söz uçar yazı kalır..." Kalır mı gerçekten hafızalarda...En çok bunu merak eder dururum kendi kendime...Bazen hayıflanırım hatta...Durmaksızın yazıyorum...İçimden geldiÄŸince,kalemim döndüÄŸünce duygularımı ki hepimizin ortak duyguları olur çıkar bazen yazdıklarım...Paylaşmaktır yalnız amacım...Hissettiklerimi herkes hissetsin isterim...Yaşadıklarımı herkes anlasın...Aşk insanların en deÄŸerli duygusu olsun isterim en çok da...En deÄŸerlisi,olmalı Aşk ve Aşkı hak eden sevgili insan hayatında...Kaybetmeden güzellikleri yaşamayı öğrensinler isterim sevdiklerim...Kaybetmeden kıymet bilmeyi öğrensinler isterim...Elindekinin aslında ne denli önemli olduÄŸunu...VarlıÄŸının onun için ne ifade ettiÄŸini...Onsuz olduÄŸunda onu neleri beklediÄŸini görsün ve anlasınlar isterim yazdıklarımdan...Yazdıklarım deyip geçilemeyecek kadar gerçektir o satırlar...Her bir harfinde acı,her bir mısrasında yalnızlık,her bir paragrafta belki dayanılmaz aylar,belki yıllar saklıdır aslında...Anlasınlar isterim kaybedilenin ömürden gittiÄŸini...Mutluluktan çalındıÄŸını fark etsinler isterim...Ä°şte bu yüzden yazar,yazar,yazarım...Hiç durmadan küçük bir peçete parçasına,bir parça boş kaÄŸıda,elime geçen herhangi bir şeye karalarım önce bir kaç satır...Sonra bu satırlar biri birini kovalar ve ortaya koskoca bir deneme çıkar...Bazen açarım hoş bir fon müziÄŸi o müzik beni alır götürür,hatta inanır mısınız bazen yazacaklarımı o müzik söyler bana...Ben farkında bile olmadan mısralar dökülüverir kalemimden...AÄŸlamaklı bir gülümseyiş beliriverir o anlarda yüzümde...Aşkın sarhoşluÄŸunda saatler çarçabuk geçiverir de acı dediÄŸin bırakmaz peşini...Sevdayı anmak,sevgiliyi düşlemek güzel de yokluÄŸunu anlamak zor gelir işte...Aynalardan uzak geceler birbirini kovalarken kaybedilenin yalnızca zaman olmadıÄŸını bilmek pişmanlıÄŸı gelir oturuverir yüreÄŸime...AÄŸır aÄŸır sarar bir hastalık gibi bütün hücrelerimi... " Söz uçar yazı kalır..." Kalır mı gerçekten hafızalarda? En çok da bunu merak eder dururum ve hatta bazen hayıflanır dururum kendi kendime...Bir yazarın en büyük düşü bu olsa gerek...Neden yazar ki insan başka? İçindekileri dökmek,dertleşmek bir yanı olsa da,yazdıkları ondan sonra bile dursun ister insan...Ama öyle bir köşede deÄŸil,baş köşede olsun ister okuyucularında...Hatırlansın ister yazıları...Bir yerde bir şiir,bir yazısı okunduÄŸunda bak bunu da şu yazmış denilsin ister ve duyar mutlaka...O artık yaşamasa da eserlerinde yaşatılmak ister...

Özledim seni...
Özledim hem de deliler gibi...
Beynimden silinmeyen sesini,
Ellerinde ki sıcaklığını,
Tenimde yapışmış kalmış kokunu,
An gibi içimde taşıdığım nefesini...

En çok da bu yüzden özledim seni...VarlıÄŸında beni benden ziyade anladıÄŸın için...Bana benden çok deÄŸer verip,beni her şeyin ötesinde tuttuÄŸun için...En çok da yokluÄŸunun acısını sineye çekmeyi başarabiliyor,bu teselli ile bastırabiliyordum içimdeki isyanları...YokluÄŸunla yok olmamak için,varlıÄŸınla var olma ümidi ayakta tutuyordu beni,seni her özlediÄŸimde...Çaresizlik içinde,yokluÄŸunu deÄŸiştirmeye çalışmayarak,bu gerçeÄŸi inadına yalan sayarak yaşatabiliyordum içimdeki seni...Ve işte en çok da bu yüzden özlüyordum seni... İçimde yaşattım seni,sen gittiÄŸin günden beri...Alıştım! ! Alıştırdım kendimi...Belki de en çok da bu yüzden özledim seni...Gitti demek kolay dı belki...Sevmiyor demek kolay...Belki bir daha gelmeyeceÄŸini,bir daha hiç olmayacaÄŸını bile kabullenmek kolaydı gidişinin ardından...Ama seni sensiz yaşamak,yokluÄŸuna inat varlıÄŸını yaşatmak içimde...Öylesine zordu ki sensizliÄŸimde seni taşımak...Sana dair ne varsa taşıdım yüreÄŸimde...Canım yandı belki çok...Gün geldi dayanılmaz oldu hasretin...Gün geldi ömrümden ömür gitti yokluÄŸunun sancılarında...Ama taşıdım kalbimde sevgini...Ne adın düştü bir an dilimden,ne gülümseyişin bir an için gözlerimden...Sana ait ne varsa unutmayı bir an bile düşünmedim...Ä°şte belki de en çok da bu yüzden özlüyordum seni...YokluÄŸunu bile bile varlıÄŸını düşlediÄŸimden...Bensiz sevdalara düştüÄŸünü,bakışlarında benden başka ümitler filizlendiÄŸini bile bile göz göre göre bir an bile vazgeçmedim senli düşlerimden...Bir an bile aklımdan çıkartmadım sesini...Hep dudaklarımda hissetmekten yılmadım nefesini...Bir an olsun unutmadım seni...Unutmadım,çünkü unutmayı istemedim ki seni...Seni sensiz yaşamak seni sevmenin en zor tarafıydı belki...Ben en zorunu seçtim sevgilim...Seni sensiz de severim dedim...Seni sensiz de yaşayayım istedim...Seni unutmak kolay deÄŸildi belki,ama gitti demek kolaydı...Gitti ve bir daha olmayacak...Gitti,bir daha dönmeyecek demek,bunu anlamak ve kabullenmek de kolaydı elbet...Ama ben seni unutmayı hiç istemedim...Ve biliyordum işte bu yüzden özlüyordum seni...

' Yaşadığım ' her anımda durmaksızın seni özlüyorum...Kimi zaman bir deniz kıyısında,kimi zaman kulağıma dokunan bir şarkıda,kimi geceler yıldızlara baktığımda...Avuçlarıma kan dolarken gece yarıları,sessizliğimle kayıtsız kaldığım anlarda ya da...Suskunluğuma boğuluyorken içimde cümlelerim...Ve yarım kalıyorken senle başlayan bütün kelimelerim...Ben seni özlerdim...' Yaşadığım ' kelimesini manasından oldukça uzak tırnak içinde yazıyorum...Çünkü sensiz yaşamıyor,belki binlerce kez ölüyor,her defasında özleminle doğuyorum acıların arasında...Sensiz yaşamıyorum...Yalnızca bedenimle var oluyor,yalnız yeterince nefes alıyorum...Oysa ne var oluşumun,ne de aldığım nefesin bir anlamı yok sensizliğimde...

Sen gittiğinden beri,birlikteyken yaptığımız her ne varsa,yine sen yanımdaymışçasına yaşıyorum...Vazgeçmeksizin,sonsuz bir ümitle,hep büyüdükçe büyüyen sevdanla sensizliğimde bile seni yaşıyorum...Yokluğun ne kadar acı veriyor olsa da,ancak hatıranla teselli buluyorum...Sensizlik korkutuyor beni yar! Sensiz bir yaşama tutunmaktan,sonra yokluğuna alışmaktan,en çok da sensiz ölmekten çok korkuyorum...

Belki de sırf bu yüzden korkuyorum karanlıktan...Karanlıklar faydasız gecelere esir ediyor beni...Hüznümde ay ışığı sönüyor,yıldızlar bir bir dökülüyor gözlerimden...Yokluğun daha bir vuruyor beni gecelere...Düşüyorum...Çırpınışlarımsa kar etmiyor çaresizliğime...Ne içimi acıtan şeyleri gizliyor karanlıklar,ne gözyaşlarımı saklıyor...Bütün yalanlarım ayyuka çıkıyor bir bir...Dağılıyorum geceye...

Bana her dokunuşunda izin kalıyor üzerimde...Sana ait,sen kadar gerçek ve sıradanlıktan ziyade...Her bakışında gözlerin ufkumda kaybolup gidiyor...Ve kayboluyorum derinliÄŸinde bakışlarının...Her bakışında ayrı ayrı anlamlar tutuyor beni varlıÄŸında,anlamsızlaşıyorum onca anlam arasında...Sıkışıp kalıyor göğsümde bir isyan,yokluÄŸuna ve sensiz geçen onca zamana ait koca bir pişmanlık yanı sıra...İç çekişler kadar derin,bir dost kadar samimi gülümseyişin alıp götürüyor beni,sarım sıcak hülyalara...Düşlerim karışıyor aÄŸır aÄŸır varlıÄŸının kuytularına...İçime işliyor sesin,soluÄŸun...Ä°lmek ilmek işleniyor sevdan hücrelerime...Kalbe sıÄŸmıyor sana ait isimsiz onca his...Heyecan mı? Özlem mi? Hangi birini sıÄŸdırabilirim ki o küçücük yüreÄŸe...Hasret mi? Gurbet mi? En çok hangisi aÄŸır basıyor,seni düşündüÄŸümde...En çok hangisi tamamlar sana hissettiklerimi...Bu titreyen ellerim yalnızlıÄŸımda...Ya bu soÄŸuk yatak? VarlıÄŸını çaÄŸıran bu koca yokluÄŸun? En çok hangisi acıtır beni? ? ? En çok hangisi seni getirir bana? ? ? Seni her düşünüşümde şuram sızlıyor...Tam şurası işte,sol yanım...Hoyratça harcanan sevdamızın ardından...Geriye kalanlarla yaşamak zorunda kaldıÄŸım aciz bir beden...Peki ya neden? ? ? Neydi suçumuz...Çok mu sevdik birbirimizi...Çarçabuk tükettik mi ya da bir ömre sıÄŸacak mutluluÄŸumuzu? ? ? Çok mu üstüne gittik sevdanın? ? ? Fazla mı geldik sevdalanmaya? Sıkı tutunmadık mı biribirimize?

Ä°stanbul"a yaÄŸmur yaÄŸıyor yine...Sicim sicim vuruyor kahpe yaşanmışlıklara bir tokat gibi her bir damlasında,akşamın karanlık kollarında...Ne zaman yaÄŸmur yaÄŸsa arınma duygusuyla çıkar koşarım sırılsıklam olana dek...Ben yaÄŸmuru kucaklarım,yaÄŸmur aldırmaz bile...Ben yaÄŸmura seslenirim,yaÄŸmur duymaz bile... Oysa bilirim kiri,pisliÄŸi çıkmaz bu şehrin hiç bir yaÄŸmurla...Ve hiç bir yaÄŸmur temizlemez Aşktan geriye kalan hatıraları...

Bugün sensizliğimin kaçıncı günü bilmiyorum...
Bu kaçıncı sensizliğe uyanışım
Bu kaçıncı isyan...
Yeter diyorum bazen...
Yeter yoruldum...

Meğer ne sensizmişim onca zaman, deniz gözlüm...Nedensiz...Kimsesiz...Onca kalabalığın içinde yapayalnız mışım meğer...Belki dokunmuş rüzgarın yüzüme de ben hissizmişim...Meğer kokuna hasretmişim bütün o kendi çizdiğim sınırlarda...Hiç bilmemişim oysa varlığın ne demek...Düşlememişim o deniz mavisi gözlerini...O küçücük ellerine dokunmamış şu çatlamış ellerim...Öyle ansızın okşamamış bakışların bakışlarımı...Meğer her defasında seni arar dururmuşum,kör karanlık uykulardan uyanışlarımda...Senin aydınlığına yürürmüşüm inceden inceye...Meğer seni yazmışım hiç bilmeden, daha ezelden gönlüme...Seni çizmişim göğüme...Seni toplamışım göğün saçlarından yıldız yıldız... Meğer ne çok şeyi ötelemişim senden önce...Ne çok yıpratmışım bedenimi...Ne çok acıtmışım şu zavallı yüreğimi...Meğer sana ne çok geç kalmışım anlamamışım...Varım,yoğum,sağım solum yalanmış meğer senden önce...Meğer ne çok tüketmişim içimdeki umudu...

En çok seni kaybederim sandıÄŸımda hata yapıyorum belki de...Ne zaman sana dokunmak istesem düşlerimde gitgide uzaklaşıyorum varlıÄŸından habersizce...Mavi düşlere çalınsın istiyorum ruhlarımız,en güzelinden rengarenk çiçekler yetişsin istiyorum gönül bahçemizde...Kokuları karışsın istiyorum rüzgarlarla tenlerimize...Belki de en çok da bu yüzden uzaklaşıyorum gerçekliÄŸinden...Düşler aşıyor belki de gerçeklerin boyunu...Gözlerim düşlerine kapanırken kayıp gittiÄŸini göremeyecek kadar kör aşıÄŸım belki de...Yalansız sevmelerim yetmiyordur seni sıkı sıkı tutmaya kim bilir? En çok da bu sevdanın sana hasret büyüyeceÄŸinden korkuyorum zaten...Ölürüm diyorum,ölürüm de bir daha sensiz yaşayamam...