Celal Kabadayı Şiirleri - Şair Celal Kab ...

sonbahar yıkılmaz duvarlarını yokluyor yalnızlığın
şiirin barikatlarını zorluyor yağmur orduları
hep bir yolunu buluyor esintileri sonbaharın
yüreğin derinliklerinde fırtınalar yaratmanın

bir ılık bir soğuk yapıyor havalar

insanlar yaşıyor sorular içinde
hepsi bilinmez bir gerçeğin peşinde
oysa ben gerçeği çoktan biliyorum
seni seviyorum

yaptığın işleri, hünerli ellerini

ağlıyorsun ya kimi zaman
sessizce
iniyor gözyaşların
kirpiklerinden
usul usul,yavaş yavaş
öyle çok kıskanıyorum ki seni

senin gözlerinde bir şey var
bunu yüreğim söylüyor
düşüncelerim çarmıha gerili sanki
dizlerimde nice ordular çözülüyor

seninleyken ateş basıyor bedenimi

zaman yüreğe sevdasını işledi
nakış nakış örüyor cesareti
zaman hesabını soracak bu ablukanın
yangınlar ortasından oluk oluk akan
toprağı,suyu,dağları yakan bu kanın

bir yolculuktur şiir
uzadıkça yorulursun
günlerin zaman boşluğuna düşer
yüzyıl geçtiğini sanırsın
nerelere gidersin nerelere
gece ırmağı boylarında konaklayıp

eski bir aşk masalıdır yağmur
şıpırtısında çocuklar uyur
yüreğinle dinlersen ezgisini
doğanın sevgiye çağrısı duyulur

dışarda yağmur içimde sen

bir günün akşamında yazıyorum sana
saat yorulmuşluğun dinlenmeye geçirildiği
gözlerin bulutlandığı bir zamanı gösteriyor
şimdi sessizlik karanlıkta uzayan gölge
içimde yerleşen bir yalnızlık duygusudur

ey Barhal,Yusufeli’nin en güzel kızı
beni koynuna al
koynunda sakla,kimseye bırakma
senin apak kollarında öleyim
köpükten yelelerinle sar beni
kaküllerini ört üzerime,sevgine gömüleyim

sevgiler ayrılıklarla büyür
dayanmak zordur yaşamak ağır
tarih yine yalnızlıklarla yazılır

bir şiirdir ayrılık, kanatır dizeleri
bir güldür büyür yaprak yaprak