Çaycı Şiiri - Abdurrahman Kaan Köker

Son sigaramı da
rüzgâra verdim
zaten yüzüm suya dönük,
bir şarkı işte ne bileyim
uğursuzca dilimde,
cebimde bir dilim hayat
ve bayat.

Havada lanet olası bir gri,
yağsana be yağmur
öykünmeyi bırakıp.
Taşı titreten rüzgar ne yazar
içimde ateş;
ellerim bile yanar.
Sabah zaten hep inat eder,
gece ise alabildiğine alaycı,
sonsuza dek o var sanki.

Hey yolcu!
Zemheride papatya bulunmaz
mı
bu dağlarda?
Kıtlıkta buğday mı
bu
umut?

Hadi be çaycı
ver artık şu çayı
zaten bu duvar
hiç konuşmaz benimle.

Haydaaaaa
bu cacık yeme isteği de
nereden çıktı şimdi?
Ya nedir bu burnumda
tüten
iğde kokusu?
Maydanoz kekreği
tadında öpüşler mi dudağımda
izi kalan?

Nerede bayatladın bu kadar
be simit?
Yahu çaycı
vazgeçtim şu sohbete bahane
dem’den,
bari bir ıhlamurla
yumuşat bu boğazı.

Ne o gözlerim
geceye dost mu oldunuz?
Nedir bu nemli kırpışmalar?
Uykuya yenik mi düşeceksiniz ha.
Ya bu zalim çaycı ne
olacak
kırk yıl hatırına da kandıramayız
bir kahve için.

Hadi toplan be ayaklarım,
beni senden başka kim çeker?
Çamurlu yollarda kırmızıya
boyayım kaplarını da hüznü de
hem belki gök
delinirde
yıkar bizi yağmur,
hadi yürü karanlıktan arınmaya gidelim
belki bir limanda
gitmeye umutlu
bir gemi düdüğü çalar.

Peki çaycı sen bilirsin
ah etmem ama bak gidiyorum
bari bir yudum
su ver
hani
şifa niyetine.
Zaten
“ince bir hünerdir hüzünle yaşamak”;
neyse, hadi hoşça kal bari.